Wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2019 r., sygn. I OSK 2095/17

Nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant: asystent sędziego Inesa Wyrębkowska po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. Z. i D. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 9 maja 2017 r. sygn. akt II SA/Ke 116/17 w sprawie ze skargi A. Z. i D. Z. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 9 maja 2017 r. sygn. akt II SA/Ke 116/17, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016, poz. 718 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a.", oddalił skargę A. Z. i D. Z. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2016 r. znak: [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. Na mocy tej decyzji udzielono A. S.A. z siedzibą w K.-J. zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości położonej w K. przy ul. K., oznaczonej w ewidencji gruntów m. K., obr. [...], jako działka nr [...], stanowiącej własność A. Z. i D. Z. w celu realizacji inwestycji celu publicznego polegającej na przeprowadzeniu przez tę nieruchomość napowietrznej linii elektroenergetycznej 220 kV relacji R. - K. P. Organ powołał się na art. 124 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2015, poz. 1774 ze zm.) dalej zwanej "u.g.n.".

Skargę kasacyjną od tego wyroku złożyli A. Z. i D. Z., zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie i wydanie orzeczenia reformatoryjnego w trybie art. 188 p.p.s.a., ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 6, art. 7 i art. 8 k.p.a. przez rażące naruszenie art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. polegające na przyjęciu, że organ prawidłowo wykazał zasadność żądań wnioskodawcy w sytuacji, gdy nie zostały przeprowadzone żadne czynności dowodowe dla wykazania spełnienia przesłanek z art. 124 ust. 1a u.g.n., przez co organy oparły się w swoich rozstrzygnięciach jedynie na zapewnieniach wnioskodawcy.