Wyrok NSA z dnia 5 marca 2019 r., sygn. I OSK 662/17

Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Jakimowicz sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant starszy asystent sędziego Dorota Korybut-Orłowska po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 472/16 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia A. z siedzibą w W. na bezczynność Ministra Cyfryzacji w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 16 czerwca 2016 r. o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od skarżącego kasacyjnie Stowarzyszenia A. z siedzibą w W. na rzecz Ministra Cyfryzacji kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 listopada 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 472/16 wydanym na podstawie art. 151 w zw. z art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016, poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę stowarzyszenia A. z siedzibą w W. na bezczynność Ministra Cyfryzacji w przedmiocie wniosku z dnia 16 czerwca 2016 r. o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego w postaci kalendarza spotkań Ministra Cyfryzacji w okresie od dnia 1 maja 2016 r. do dnia udostępnienia informacji oraz księgi wejść i wyjść gości (rejestru wejść/wyjść gości) do Ministerstwa Cyfryzacji od 1 maja 2016 r. do dnia udostępnienia informacji.

Skargę kasacyjną od tego wyroku złożyło stowarzyszenie A. z siedzibą w W., zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 21 ust. 3 i art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że podmiot zobowiązany może stosować k.p.a. jeszcze przed wydaniem decyzji oraz, że wnioskodawca może zostać wezwany do podpisania wniosku na podstawie art. 64 § 2 tego kodeksu, jeżeli podmiot zobowiązany zmierza do wydania decyzji. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez niedokonanie własnej wykładni prawa oraz uznanie za wystarczające przywołanie wyroków innych sądów oraz doktryny, w tym w zasadzie wyroków odnoszących się do innej ustawy. W oparciu o tak sformułowane podstawy wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz orzeczenie, że organ dopuścił się bezczynności, zobowiązanie go do załatwienia wniosku strony, a także zasądzenie kosztów postępowania przed Sądem I instancji; względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto wniesiono o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.