Wyrok NSA z dnia 17 maja 2019 r., sygn. I GSK 149/17

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Lidia Ciechomska-Florek Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędzia del. WSA Artur Adamiec (spr.) Protokolant Patrycja Czubała po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [A.] Sp. z o.o. Sp. komandytowej z siedzibą w P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2016 r. sygn. akt VIII SA/Wa 158/16 w sprawie ze skargi [A.] Sp. z o.o. Sp. komandytowej z siedzibą w P. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od [A.] Sp. z o.o. Sp. komandytowej z siedzibą w P. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z 10 listopada 2016 r. sygn. akt VIII SA/Wa 158/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy

z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2016.718) dalej "p.p.s.a", oddalił skargę [A.] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w P. K. (dalej: Spółki) na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie (dalej: Dyrektora) z [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego za lipiec 2011 r. Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że ww. decyzją Dyrektor uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w R. (dalej: Naczelnika) określającą Spółce zobowiązanie w podatku akcyzowym za lipiec 2011 r. i przekazał sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, w sprawie wystąpiły przesłanki do zastosowania przez organ odwoławczy art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej i wydania decyzji kasacyjnej. Dyrektor wykazał, że wystąpiła konieczność uzupełnienia materiału dowodowego w znacznej części, celem dokonania dodatkowych ustaleń faktycznych w celu realizacji dyspozycji przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 40 ust. 6, art. 42 ust. 1 pkt 7 i ust. 2 pkt 2 oraz w konsekwencji art. 89 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r., poz. 752 ze zm.; dalej: "u.p.a."), niezbędnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Naczelnik nie dokonał bowiem kompleksowych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, pozwalających na określenie Spółce zobowiązania w podatku akcyzowym.