Wyrok NSA z dnia 23 maja 2019 r., sygn. II GSK 1942/17

Transport

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Tomasz Smoleń (spr.) Protokolant Monika Majak po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 83/17 w sprawie ze skargi W. C. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od W. C. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 1350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 7 marca 2017 r. oddalił skargę W. C. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2016 r., w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Z uzasadnienia Sądu I instancji wynika, że decyzją z dnia [...] października 2016 r. Pomorski Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w Gdańsku (dalej jako: "organ I instancji"), na podstawie art. 92a ust. 1 i ust. 6 oraz lp.1.3 załącznika nr 3 w zw. z art. 4 pkt 4 i art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1414 ze zm.), dalej jako: "u.t.d.", wymierzył W. C., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą "[...]" z siedzibą w S. (dalej jako: "skarżący") karę pieniężną w wysokości 8000 zł, za wykonywanie samochodem marki DAF o nr rej. [...], w dniu [...] lipca 2016 r., w miejscowości K., na drodze krajowej nr [...], przewozu na potrzeby własne wiertnicy, z miejscowości P. do m. G., bez wymaganego zaświadczenia. Zdaniem organu I instancji przedmiotowy przewóz należy kwalifikować, jako krajowy niezarobkowy transport drogowy rzeczy, niezależnie od zarejestrowania pojazdu jako specjalny z przeznaczeniem do prac wiertniczych. Organ I instancji nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącego, który wywodził że wiertnica nie jest rzeczą, tylko urządzeniem sprzężonym z pojazdem, a zatem nie jest ładunkiem. Organ I instancji przyjął, że o ile wiertnica wymaga "zaplecza" z urządzeń na trwałe połączonych z pojazdem, to sama w sobie nie stanowi integralnej części pojazdu. Stwierdził, że wiertnica jest zdolna do samodzielnego poruszania się i w celu wykonywania swojej pracy opuszcza pojazd i porusza się na gąsienicach. Jest więc maszyną (rzeczą), którą strona za pomocą posiadanego pojazdu przewozi z miejsca na miejsce w celu wykonywania przewiertów.