Wyrok NSA z dnia 26 marca 2019 r., sygn. II GSK 230/17

Własność przemysłowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia del. WSA Cezary Kosterna Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P. E. P. Spółka z o.o. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 22 września 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 573/16 w sprawie ze skargi P. E. P. Spółka z o.o. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy w części oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 22 września 2016 r., oddalił w całości skargę P. E. P. Sp. z o.o. w Cz. na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] maja 2015 r., w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na przestrzenny znak towarowy.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

w dniu 3 czerwca 2013 r. do Urzędu Patentowego wpłynął wniosek Z. L. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą "L. Z. L." o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy przestrzenny o numerze [...], udzielonego na rzecz skarżącej spółki, przeznaczonego do oznaczania towarów i usług z klas 9, 35 i 38. Wnioskodawca uzasadniając interes prawny w domaganiu się unieważnienia spornego prawa wskazał, że został wezwany przez uprawnionego (skarżącą) do zaniechania naruszeń znaków towarowych do niego należących. Stwierdził, że uprawniony dokonał zgłoszenia spornego znaku towarowego działając w złej wierze. Podał, że spółka doskonale orientowała się na rynku produktów branży CB, znając konkurentów oraz ich asortyment. Wnioskodawca uznał, że celem zgłoszenia spornego znaku było rozporządzenie nabytym prawem z pokrzywdzeniem konkurentów i ich zablokowanie w udziale w rynku produktów branży CB. Ponadto wnioskodawca stanął na stanowisku, że sporne oznaczenie pozostawało tylko i wyłącznie towarem o kształcie zdeterminowanym naturą towaru, a dodatkowo nie nadawało się do odróżnienia towarów w obrocie. Jako podstawę prawną wnioskodawca wskazał przepis art. 131 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (j.t. Dz. U. z 2013 r. poz. 1410; dalej: p.w.p.).