Wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2019 r., sygn. II GSK 530/17

Własność przemysłowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia NSA Maria Jagielska (spr.) Sędzia NSA Dorota Dąbek Protokolant Anna Fyda-Kawula po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A, Rotterdam, Holandia od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 października 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 1075/16 w sprawie ze skargi A, Rotterdam, Holandia na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 października 2016 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1075/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił w całości skargę A w Rotterdamie w Holandii (dalej w skrócie jako Spółka) na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia Sąd I instancji przyjął następujące ustalenia.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r. Urząd Patentowy, działając na podstawie art. 8 pkt 1, art. 9 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz.U. Nr 5, poz. 17 ze zm.; dalej: u.z.t.) w związku z art. 246 i art. 247 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410; dalej: p.w.p.), art. 6 bis Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r. w brzmieniu nadanym aktem sztokholmskim (Dz. U. z 1975 r. Nr 9, poz. 51) oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p., po rozpatrzeniu sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny "BOLERO ice-mastry" nr R.156381 w części (prawo ochronne udzielone decyzją z dnia 19 sierpnia 2004 r., należące do B w C.; ww. znak przeznaczony do oznaczania towarów z klasy 16 i 30 klasyfikacji nicejskiej, w tym m.in. do lodów; zgłoszony 2 października 1998 r.), wszczętej na skutek sprzeciwu Spółki, sprzeciw oddalił i rozstrzygnął o kosztach postępowania. Urząd wskazał, że Spółka pismem z dnia 30 listopada 2005 r. wniosła sprzeciw od powyższego prawa ochronnego, a jako podstawy sprzeciwu podała art. 246 p.w.p. oraz art. 8 pkt 1, art. 9 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 u.z.t. w zw. z art. 315 ust. 3 p.w.p. oraz art. 6 bis Konwencji paryskiej. Wnosząca sprzeciw uznała, że sporny znak jest podobny w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. do przysługujących jej powszechnie znanych oraz renomowanych znaków towarowych, przeznaczonych do oznaczania m.in. lodów (kl. 30): słownego "SOLERO" nr IR.622723 oraz słowno-graficznego "Solero" nr IR.628636, z uwagi na podobieństwo elementów słownych tych znaków, które może powodować mylne skojarzenie znaków i sugerować istnienie powiązań między firmami. W wyniku uznania sprzeciwu za bezzasadny i wszczętego tym sposobem postępowania spornego, Urząd nie znalazł podstaw do uwzględnienia sprzeciwu i stwierdził, że znaki Spółki: słowny "SOLERO" i słowno-graficzny "SOLERO" nie są podobne do znaku słowno-graficznego "BOLERO ice-mastry" uprawnionego.