Wyrok NSA z dnia 23 maja 2019 r., sygn. II FSK 342/19

Art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. nie może stanowić podstawy umorzenia postępowania egzekucyjnego, prowadzonego w oparciu o przepisy u.p.e.a. Przepis art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. ma za zadanie dyscyplinowanie wierzyciela do aktywności w cywilnym postępowaniu egzekucyjnym i tym samym przeciwdziałaniu jego bezczynności, która zaistnieje jedynie wtedy, gdy jest on zobowiązany do dokonania czynności niezbędnej do dalszego prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Czynnością taką jest każdy wniosek, który powinien zgłosić wierzyciel, aby komornik mógł kontynuować egzekucję (np. wniosek o dokonanie opisu i oszacowana nieruchomości - art. 942 k.p.c.). W cywilnym postępowaniu egzekucyjnym pożądanym jest, aby wierzyciel wskazał majątek dłużnika z którego powinna zostać przeprowadzona egzekucja. Jeżeli majątek taki nie zostanie wskazany i komornik wyczerpie możliwości jego ustalenia, wierzyciel może zlecić komornikowi poszukiwanie majątku (art. 801(1) k.p.c.). Brak złożenia takiego wniosku również może być uznany za bezczynność wierzyciela. Odpowiedników powyższych obowiązków wierzyciela nie zawiera u.p.e.a., w której na wierzyciela nakłada się wprawdzie pewne obowiązki (np. obowiązek podjęcia czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych, które mają miejsce jeszcze przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego - art. 6 u.p.e.a., czy też przedstawienia stanowiska odnośnie wniesionych zarzutów - art. 34 u.p.e.a.), jednak nie dotyczy to czynności zmierzających bezpośrednio do stosowania środków egzekucyjnych i szybkiego zakończenia egzekucji. Jedynie przy egzekucji z nieruchomości (w stosunku do określonych wierzycieli) organ egzekucyjny uzależnia podjęcie czynności egzekucyjnej od wpłaty zaliczki. Ta ostatnia okoliczność nie zmienia jednak ogólnej zasady, że to na organ egzekucyjny nałożony został obowiązek poszukiwania majątku zobowiązanego oraz stosowania środków egzekucyjnych bez odrębnej inicjatywy wierzyciela.