Wyrok NSA z dnia 7 maja 2019 r., sygn. II FSK 1731/17

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Cezary Koziński, protokolant Joanna Legieć, po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skarg kasacyjnych E.S. i S.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Op 421/16 w sprawie ze skargi E.S. i S.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 29 kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 r. oddala skargi kasacyjne.

Uzasadnienie

UZASADNIENIE 1.1. Wyrokiem z dnia 8 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Op 421/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę E.S. i S.S. (dalej: skarżący) złożoną na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu (dalej: SKO) z dnia 29 kwietnia 2016 r. r. w przedmiocie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 rok. Decyzją tą SKO uchyliło w całości decyzję Burmistrza N. z dnia 25 maja 2009 r. i ustaliło zobowiązanie podatkowe w wysokości 3.999 zł. 1.2. Przedstawiając stan sprawy Sąd wskazał, że 21 października 1999 r. podatnicy nabyli od Gminy N. nieruchomość zlokalizowaną w N. przy ul. [...] składającą się z działek: działka nr [...] o pow. 0,1499 ha, niezabudowana, przeznaczona pod budownictwo przemysłowe; działka nr [...] o pow. 0,0737ha, zabudowana budynkiem biurowo-socjalnym, dwukondygnacyjnym, niepodpiwniczonym, o pow. użytkowej 503,89 m² oraz działka nr [...] o pow. 0,3393 ha, zabudowana budynkiem barakowym, parterowym, niepodpiwniczonym, o konstrukcji drewnianej, o pow. użytkowej 412,45 m². S.S. prowadził wówczas działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. W dniu 7 grudnia 1999 r. podatnik złożył Burmistrzowi "wykaz nieruchomości" , w którym wykazał budynki pozostałe o powierzchni 736,66 m² i budynki pozostałe zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej o powierzchni 124,41 m². Postanowieniem z 5 lutego 2008 r. Burmistrz N. z urzędu wszczął postępowanie podatkowe w sprawie ustalenia podatnikom wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2008 r. Decyzją z dnia 25 maja 2009 r. Burmistrz ustalił skarżącym zobowiązanie w podatku od nieruchomości w wysokości 11.238 zł, przyjmując do opodatkowania: budynki mieszkalne o pow. użytkowej 475,42 nr, budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. użytkowej 412,45 m², grunty pozostałe o powierzchni 737 m² oraz grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 4.892 m² . Decyzją z 30 listopada 2009 r., po rozpoznaniu odwołania skarżących, SKO uchyliło decyzję Burmistrza w całości i ustaliło zobowiązanie w podatku od nieruchomości na 2008 r. w wysokości 6 151 zł. Do opodatkowania przyjęło: budynki lub ich części mieszkalne o pow. użytkowej 475,42 m²; budynki pozostałe (budynki lub ich części niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych) o pow. 412,16 m²; grunty pozostałe o pow. 737 m² oraz grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków o pow. 4.892 m². Wyrokiem z dnia 30 września 2011 r. sygn. akt I SA/Op 107/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargi S.S. i E.S. na tę decyzję. Wyrok ten, w wyniku wniesienia skargi kasacyjnej, wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2014 r. sygn. akt II FSK 1662/12 został uchylony w całości a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania WSA w Opolu. Wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Op 574/14 Sąd ten uchylił zaskarżoną decyzję SKO z dnia 30 listopada 2009 r. wskazując na wykładnię art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach lokalnych, skutkującą koniecznością badania związku nieruchomości skarżących z działalnością gospodarczą prowadzoną przez skarżącego. Odpis prawomocnego orzeczenia sądu wraz z uzasadnieniem doręczono organowi w dniu 28 września 2015 r. Zaskarżoną decyzją z dnia 29 kwietnia 2016 r. SKO uchyliło decyzję organu pierwszej instancji i orzekło co do istoty, ustalając podatnikom zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2008 r. w wysokości 3.999 zł przyjmując do opodatkowania: budynki lub ich części mieszkalne o pow. użytkowej 475,42 m² ; budynki lub ich części pozostałe o pow. użytkowej 412,16 m² oraz grunty pozostałe o pow. 5 629 m² . Uzasadniając decyzję organ odwołał się do regulacji z art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt 1 i pkt 2, art. 3 ust 1 pkt 1, art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 i art. 5 ust. 1 pkt 1 li. b) i pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ( Dz. U. z 2006 r. Nr 121 poz. 844 ze. zm.- dalej: u.p.o.l.) - w brzmieniu obowiązującym w 2008 r. oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maju 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2015 nr 240 poz. 2027 ze zm. - dalej: p.g.k.). Analizując zaś kwestię dochowania terminu do wydania decyzji wymiarowej organ wskazał na regulacje art. 68 § 1 i § 2 i art. 21 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 poz. 613 ze zm. - dalej: O.p.) 1.3. W skardze na tę decyzję skarżący zarzucili m.in. naruszenie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) w zw. z art. 70 § 1 O.p. w zw. z art. 217 i art. 87 ust. 1 Konstytucji RP, art. 2, art. 7 i art. 64 Konstytucji RP, art. 68 O.p., art. 229 O.p., art. 21 p.g.k. a nadto art. 1 ust. 1 pkt 1, art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 5 ust. 2 i 3, art. 6 ust. 2 oraz art. 7a ust. 1, 2 i 3 u.p.o.l. 1.4. Sąd pierwszej instancji oddalając skargę w pierwszym rzędzie wskazał na wynikające z art. 153 i art. 190 p.p.s.a. związanie ocenami wyrażonymi w wyroku z dnia 28 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Op 574/14 oraz oceną prawną wyrażoną w wyroku NSA z dnia 17 lipca 2014 r., sygn. akt II FSK 1662/12 i wynikający z tego zakres kontroli kwestionowanej decyzji. Za nietrafny uznał Sąd ponowiony przez skarżących zarzut przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej wymiar podatku od nieruchomości na 2008 r. i wskazał, że kwestia ta była już przedmiotem oceny NSA i WSA w przywołanych wyrokach, w których wyraźnie wskazano, że "Informacja o nieruchomościach i obiektach budowlanych" (stanowiąca deklarację w rozumieniu art. 3 pkt 5 O.p.), do złożenia której zobowiązane są osoby fizyczne z mocy art. 6 ust. 6 u.p.o.l., powinna zawierać wszystkie te dane co do budynków, gruntów i statusu podatnika, które w całości, bez potrzeby jakichkolwiek dodatkowych ustaleń i wyjaśnień mogą stanowić podstawę wydania decyzji z art. 21 § 1 pkt 2 O.p. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca, skoro w postępowaniu podatkowym zakwestionowano dane wynikające z deklaracji co do charakteru gruntów i budynków. W sprawie należało, więc zastosować art. 68 § 2 O.p., przewidujący 5-letni termin do wydania i doręczenia decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania, a to nastąpiło przed upływem terminu przedawnienia (czyli przed dniem 31 grudnia 2013 r.), poprzez doręczenie stronom decyzji organu pierwszej instancji. Ze względu natomiast na rodzaj podjętego w sprawie rozstrzygnięcia (art. 233 §1 pkt 2 lit. a) O.p.), brak było przeszkód do rozpoznania przez SKO odwołania w sprawie jego wymiaru pomimo upływu terminu uprawniającego do ustalenia zobowiązania podatkowego. Decyzja organu odwoławczego uchylająca decyzję organu pierwszej instancji w całości lub w części i w tym zakresie orzekająca co do istoty sprawy nie prowadzi do powstania nowego zobowiązania podatkowego. Uchylenie decyzji, któremu towarzyszy rozstrzygnięcie sprawy co do istoty nie skutkuje wyeliminowaniem wszystkich skutków, jakie pociągała za sobą wymiarowa decyzja organu I instancji, a w doręczonej podatnikowi decyzji reformatoryjnej z art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) O.p. organ odwoławczy nie może ustalić i wykreować zobowiązania, może co najwyżej ustalić inną i tylko niższą (z uwagi na wynikający z art. 234 O.p. zakaz reformationis in peius) - po dacie przedawnienia - wysokość tego zobowiązania podatkowego Oznacza to, zdaniem Sądu, oczywistą bezzasadność zarzutu naruszenia przez organ odwoławczy art. 70 O.p. wskutek wydania tej decyzji w dniu 30 marca 2016 r., a więc po upływie 5-letniego terminu przedawnienia określonego w art. 70 § 1 O.p. Skoro zobowiązanie zostało ukształtowane przez wydanie i doręczenie, w odpowiednim terminie, decyzji organu pierwszej instancji, a organ odwoławczy zmodyfikował jego wysokość obniżając ją, to do tak powstałego zobowiązania nie ma zastosowania art. 70 § 1 O.p. rozumiany, jak błędnie to ocenia skarżący, jako przedawnienia prawa do wymiaru tego zobowiązania. Zgodnie z art. 70 § 1 O.p., termin przedawnienia już ukształtowanego zobowiązania następuje z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Ten 5-letni termin przedawnienia nie odnosi się do przedawnienia orzekania o wysokości zobowiązania, lecz w przypadku zobowiązań powstających na podstawie art. 21 §1 pkt 2 O.p. jest przedawnieniem poboru tego zobowiązania i na termin orzekania nie ma wpływu. Przedawnienie prawa do wydania decyzji i przedawnienie zobowiązania podatkowego to dwie różne instytucje i nie mogą być utożsamiane. W konsekwencji Sąd oddalił zarzut naruszenia art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) O.p. Według Sądu z uwagi na art. 153 p.p.s.a., również zarzuty braku przesłanek do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 r., czy braku podstaw prawnych do wydania decyzji w tym przedmiocie, nie zasługują na uwzględnienie. W wyroku z dnia 17 lipca 2014 r. (II FSK 1662/12) NSA jednoznacznie stwierdził, że Burmistrz uprawniony był do wszczęcia z urzędu postępowania podatkowego na podstawie art. 165 § 1 O.p. Za oczywiście bezzasadny i wynikający z niezrozumienia treści zaskarżonej decyzji uznał Sąd powtarzany zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędne uznanie podatników za przedsiębiorcę. Organ odwoławczy, weryfikując w tym zakresie decyzję Burmistrza i kierując się wiążącą go z mocy art. 153 p.p.s.a. wykładnią art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stwierdził bowiem wyraźnie, że nieruchomości podatników (budynki i grunty), nie były w badanym roku podatkowym związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w świetle art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., a w konsekwencji nie podlegają one w 2008 r. opodatkowaniu stawką podatkową przewidzianą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Za nietrafny Sąd uznał zarzut nieuwzględnienia decyzji nr 92/08 Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N. (PINB) z dnia 17 grudnia 2008 r., w której - zdaniem skarżących - jednoznacznie stwierdzono, że budynki na działkach nr [...] i [...] są budynkami mieszkalnymi. SKO dokonując prawidłowej oceny, że budynek na działce [...] ma charakter mieszkalny, natomiast budynek usytuowany na działce nr [...] jest niemieszkalny (barak) związane było stanowiskiem wyrażonym w przywoływanych wyrokach w tym wyroku NSA II FSK 1662/12, w których to postępowaniach dowód ten był już poddawany analizie i ocenie prawnej. Ten dowód, co bezspornie wynika z uzasadnienia wyroku II FSK 1662/12, był znany we wcześniejszym postępowaniu i został oceniony przez sądy. Jak wskazał NSA w przywołanym wyroku - "podkreślenia wymaga, na co wskazywały zarówno organy podatkowe, jaki i Sąd I instancji, że podstawą ustaleń w sprawie była ewidencja gruntów i budynków. Z ewidencji tej wynika, że budynek położony na działce nr [...] nr ewid. [...] o pow. 412,45 m² w N. (barak) ma charakter niemieszkalny". Sąd kasacyjny, a w ślad za tym także WSA w Opolu w wyroku z dnia 28 listopada 2014 r. I SA/Op 575/14 zaakceptowały zawarte już w poprzedniej decyzji z dnia 30 listopada 2009 r. stwierdzenie, że ten budynek nie ma charakteru mieszkalnego. Ocena prawna traci moc obowiązującą m.in. tylko w przypadku zmiany istotnych okoliczności faktycznych, a nie w wyniku odmiennej oceny znanych i już ocenionych faktów i dowodów. Taką właśnie odmienną ocenę, abstrahującą od wiążącej oceny prawnej w wydanych w tej sprawie sądowych orzeczeniach prezentują skarżący, co nie mogło wywrzeć oczekiwanego przez nich skutku. Sąd dodał, że niezależnie od tego przedstawiona przez Kolegium argumentacja odnosząca się do oceny treści decyzji PINB z dnia 17 grudnia 2008 r. zasługuje na pełną akceptację. Decyzją tą umorzono postępowanie w sprawie zmiany sposobu użytkowania nieruchomości położonej w N. na działkach [...] i [...], będącej własnością skarżących, przy czym jej uzasadnienie odnosi się jedynie do budynku biurowo - socjalnego. Treść tej decyzji nie wskazuje, by budynek położony na działce nr [...] (budynek barakowy) miał charakter mieszkalny. Umorzenie takiego postępowania nie jest równoznaczne z uznaniem, iż pierwotną funkcją budynku barakowego, zlokalizowanego na działce nr [...], była funkcja mieszkalna. Sąd wskazał następnie, że wiążącej ocenie sądów orzekających w tej sprawie zostały poddane także uprzednio już zgłaszane, zarzuty błędnych wpisów w ewidencji gruntów i budynków, wskazujące na rolny charakter spornych nieruchomości. Zdaniem oceniającego ich zasadność NSA i później także WSA w Opolu, nie zasługują one na uwzględnienie, albowiem "podstawą ustaleń w sprawie była ewidencja gruntów i budynków, z której wynika, że budynek położony na działce nr [...] nr ewid. [...] o pow. 412,45 m² w N. (barak) ma charakter niemieszkalny. Z kolei działka nr [...] o pow. 0.3393 ha została oznaczona w tej ewidencji jako inne tereny zabudowane (Bi), a działka [...] o pow. 0.1499 ha oznaczono jako zurbanizowane tereny niezabudowane (Bp)". Zgodnie zaś z utrwalonymi w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądami w przedmiocie znaczenia ewidencji gruntów i budynków w sprawach wymiaru podatku od nieruchomości, unormowania art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. a) i e) u.p.o.l. w zw. z przepisem art. 21 p.g.k. nie pozostawiają wątpliwości, że przy dokonywaniu wymiaru podatku od nieruchomości, dla organów podatkowych wiążące są dane wynikające z wyżej opisywanej ewidencji. Tym samym oparcie rozstrzygnięcia na danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków jest jak prawidłowe i nie stanowi o naruszeniu wskazanych w skardze przepisów postępowania. Dysponując bowiem wiążącymi danymi z ewidencji, organy podatkowe nie miały podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu wykazanie innego charakteru nieruchomości niż wynikający z tych właśnie ewidencji. Sąd szeroko przytoczył poglądy orzecznictwa w tym względzie zawarte w wyrokach NSA. Odnosząc się do kwestii wpływu prowadzonego przez Starostę N., na skutek wniosku skarżących, postępowania w sprawie wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków, Sąd zauważył, że skutki zmian, jakie ewentualnie zostaną wprowadzone w ewidencji gruntów i budynków nie mają mocy wstecznej. Takie stanowisko przyjął również NSA w wyroku II FSK 1662/12 wskazując, że do czasu wprowadzenia zmiany w ewidencji gruntów i budynków obowiązujące w niej zapisy wiążą w tym przedmiocie wszystkie organy i sądy. W dacie wydania zaskarżonej decyzji z dnia 29 kwietnia 2016 r., postępowanie o zmianę danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków nie zostało zakończone. Wyrokiem z dnia 29 września 2015 r., sygn. akt II SA/Op 34/15 WSA w Opolu, rozpatrując skargi E.S. i S.S. na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w O. z dnia 17 listopada 2014 r., w przedmiocie zmiany w ewidencji gruntów, uchylił tą decyzję wraz z poprzedzającą ją decyzją Starosty N. z dnia 18 lipca 2014r. Wbrew jednak wywodom skargi, wyniki tego postępowania i motywy rozstrzygnięcia Sądu, w żaden sposób nie uzasadniają poglądu stron, co do skutków, jakie orzeczenie to miałoby wywierać przy ocenie legalności zaskarżonej decyzji wymiarowej. Decyzją z 18 lipca 2014 r. Starosta N. sprostował oczywistą omyłkę w metryce zmiany nr [...] z dnia 26 października 1999 r., polegającą na błędnym określeniu rodzaju zmiany: "założenie KW nieruchomości budynkowej" na prawidłowy zapis "kupno-sprzedaż nieruchomości gruntowej zabudowanej". Ponadto decyzją tą odmówiono dokonania zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków w odniesieniu do przeprowadzonej wcześniej aktualizacji operatu ewidencji gruntów i budynków w obrębie N., co nastąpiło decyzją z dnia 19 maja 2006 r., którą Starosta N. orzekł o ustaleniu użytków gruntowych dla działki nr [...] - inne tereny zabudowane (Bi) oraz dla działki nr [...] - zurbanizowane tereny niezabudowane. Wobec tego, w ocenie Sądu, nie można przyjąć, iż działki o numerze ewidencyjnym [...] i [...] w chwili procedowania stanowiły tereny mieszkaniowe oznaczone symbolem "B", skoro na gruncie tym nie istnieją budynki mieszkaniowe i takiej funkcji grunty te nie posiadają w rozumieniu obowiązujących przepisów. Sąd podzielił stanowisko organów ewidencyjnych, iż działka o nr [...] stanowi inne tereny zabudowane oznaczane w ewidencji symbolem "Bi", zaś działka o nr [...] stanowi zurbanizowane tereny niezabudowane oznaczane symbolem "Bp". Do tych ostatnich zalicza się grunty niezabudowane, przeznaczone w planach zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę, wyłączone z produkcji rolniczej i leśnej. Również w ramach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uchwałą Rady Miasta N. z 16 stycznia 2001 r. przeznaczono ten teren pod budownictwo przemysłowe. Z tego wynika, że decyzja Starosty N. z dnia 18 lipca 2014 r., jak też utrzymująca ją w mocy decyzja organu odwoławczego z dnia 17 listopada 2014 r. zostały co prawda wyeliminowane z obrotu prawnego wyrokiem z dnia 25 września 2015 r. sygn. akt II SA/Op 34/15, jednakże z zupełnie innych powodów, niż podnoszą obecnie skarżący. Tym samym dla organu przy wymiarze podatku wiążące są dane wynikające z ewidencji, wobec faktu, iż dane te nie uległy zmianie co do charakteru i sposobu użytkowania gruntów w nich zapisanych. Za nieuzasadnione uznał Sąd zarzuty i powołaną na ich poparcie argumentację w zakresie naruszenia zapisów Konstytucji RP, w tym dotyczącą niewykonania przez organy prawomocnego wyroku dnia 25 września 2015 r. sygn. akt II SA/Op 34/15. 2. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła E.S. oraz S.S. 2.1. E.S. zaskarżając wyrok w całości, na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm. - dalej: p.p.s.a.) zarzuciła naruszenie prawa materialnego: 1. art. 68 § 2 O.p., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. przyjęcie, że w niniejszej sprawie ma zastosowanie termin przedawnienia liczony zgodnie z art. 68 82 O.p., podczas gdy w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki zastosowania tego przepisu; 2. art. 70 §1 O.p. w zw. z art. 134 § 1 i 145 § 1 pkt 1) lit a) i c) p.p.s.a. w zw. 208 § 1 O.p. poprzez jego niezastosowanie, tj. nieuwzględnienie przedawnienia zobowiązania podatkowego, utrzymania w mocy decyzji organów I i II instancji wydanych w stanie przedawnienia zobowiązania; 3. art. 153 p.p.s.a. poprzez jego błędną interpretację polegającą na uznaniu, że wszelkie ustalenia zapadłe w uprzednich wyrokach sądu wiążą wojewódzki sąd administracyjny, podczas gdy takie związanie dotyczy wyłącznie oceny prawnej oraz wytycznych co do dalszego postępowania. Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skarżąca zarzuciła ponadto naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: 1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi w sytuacji, gdy skarżąca wykazała, iż postępowanie organów podatkowych dotknięte było wadami, które uniemożliwiły utrzymanie skarżonych decyzji w obrocie prawnym; 2. art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 187 § 1 O.p. i 194 §1 O.p. poprzez uznanie, że organy podatkowe były uprawnione do nieuwzględnienia dowodów w postępowaniu podatkowym (nieuwzględnienia przeciwdowodu), podczas gdy skarżąca była uprawniona do żądania zgłoszenia przeciwdowodu; 3. art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 187 § 1 i 194 § 1 O.p. poprzez uznanie, że ewidencja gruntów i budynków, pozostaje bez wpływu prawnego na stan sprawy, podczas gdy ewidencja ta może i powinna być traktowana jako dowód w rozumieniu O.p. Przy tak sformułowanych zarzutach skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. 2.2. Z kolei S.S. zaskarżając wyrok w całości wskazał, że Sąd wadliwie nie uchylił zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 29 kwietnia 2016r. i zaakceptował "nie wiążący" stan faktyczny obowiązujący w danym roku podatkowym obowiązujący od dnia 1 stycznia 2008r. tj. dnia powstania obowiązku podatkowego i trwający do 31 grudnia 2008r. i akceptował stan prawny dokonany przez organ podatkowy polegający na dokonanie wyboru określonego rodzaju zastosowanych ustaw dla wymiaru podatku tj. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z pominięciem ustawy o podatku rolnym. Podniesiono, że Sąd nie zauważył tego, że organy podatkowe pominęły obowiązek stosowania dla wymiaru podatku danych podmiotu i przedmiotu podatku nie tylko z ewidencji gruntów i budynków i kartoteki budynków ale też mają obowiązek ujawnić i zastosować dane przedmiotu i podmiotu podatku z ewidencji podatkowej nieruchomości prowadzonej z mocy rozporządzenia przez Burmistrza N. od dnia 1 stycznia 2005r. na podstawie rozporządzenia wykonawczego do ustawy u.p.o.l. tj. Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2004r. (Dz. U. z 2004r., nr 107, poz., 1138 zwanym dalej rozporządzeniem). W wydanym wyroku Sąd akceptował, że organy podatkowe mogą stosować wybiórczo stan prawny, przepisy prawa podatkowego, dowolnie wg ich uznania i z pominięciem ustawy oraz z pominięciem rozporządzeń wykonawczych wydanych przez odpowiednie organy do tych ustaw tj. Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2004r., nr 107, poz. 1138 zwanym dalej rozporządzeniem) w sprawie ewidencji podatkowej nieruchomości oraz że nie został wykazany przez organy podatkowe stan prawny i stan faktyczny podmiotu i przedmiotu podatku wynikający z ewidencji podatkowej nieruchomości prowadzonej przez organ podatkowy z mocy rozporządzenia w roku podatkowym z dniem 1 stycznia 2008r. Podatnik dodał, że nie został zbadany istniejący w dniu 1 stycznia 2008r. stan faktyczny podmiotu i przedmiotu podatku który powinien być ustalony przez organy podatkowe nie tylko w oparciu o zgłoszone deklaracje podatnika ale i w oparciu o posiadane przez organy podatkowe dane podmiotu i przedmiotu podatku z ewidencji podatkowej nieruchomości prowadzonej przez Burmistrza N. Stanowi to o tym że zaskarżona decyzja SKO w Opolu została wydana wadliwie ponieważ w tej sprawie nie zostało rozpoznane naruszenie art. 151 p.p.s.a oraz art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i lit. c) i § 3 p.p.s.a. w powiązaniu z przepisami postępowania podatkowego regulującymi zakres i zasady postępowania dowodowego naruszone w postępowaniu prowadzonym przez organy podatkowe skonkretyzowane zarzutami strony skarżącej przez określenia które przepisy prawa podatkowego zostały naruszone i zarzutami strony skarżącej dotyczące błędnego i nieprawdziwego stanu faktycznego danych podmiotu i przedmiotu podatku przyjętego do decyzji wymiaru podatku tj.: