Wyrok NSA z dnia 20 marca 2019 r., sygn. I FSK 324/17

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Izabela Najda - Ossowska, Sędzia WSA (del.) Bożena Dziełak (spr.), Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 972/16 w sprawie ze skargi A.C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 3 sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia i zabezpieczenia na majątku podatnika przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług za marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień 2015 r. oraz odsetek za zwłokę w tym podatku 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A.C. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 21 grudnia 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 972/16, powołując się na art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) - dalej "P.p.s.a.", Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie ("WSA") oddalił skargę wniesioną przez Skarżącą - A.C., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie ("Dyrektor IS") z 3 sierpnia 2016 r., utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w S. z 7 czerwca 2016 r. w przedmiocie określenia i zabezpieczenia na majątku podatnika przybliżonej kwoty zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od marca do sierpnia i za październik 2015 r. oraz odsetek za zwłokę od tych zobowiązań.

Mając na uwadze przedstawione w zaskarżonej decyzji okoliczności faktyczne stanowiące przesłanki do jej wydania, Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż nie znalazł podstaw do zakwestionowania logicznej prawidłowości rozumowania organu uzasadniającego takie rozstrzygnięcie, a tym samym do zakwestionowania legalności tej decyzji. Zdaniem WSA w zaskarżonej decyzji w sposób przekonywujący wykazano istnienie obawy niewykonania przez Skarżącą przedmiotowego zobowiązania. Jako niezasadne WSA ocenił zarzuty naruszenia art. 33 § 1 i 2 oraz art. 122 i art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz.613 ze zm.) - dalej "O.p.". Nie uwzględnił też zarzutu naruszenia art. 127 i art. 210 § 4 O.p. Wyjaśnił, że wprawdzie sposób zredagowania uzasadnienia zaskarżonej decyzji może sugerować, iż organ drugiej instancji - obowiązany do ponownego załatwienia sprawy - ograniczył się jedynie do kontroli decyzji organu pierwszej instancji (jak uważa Skarżąca), ale nie oznacza to naruszenia wskazanych przepisów postępowania, zwłaszcza w stopniu, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.