Wyrok NSA z dnia 21 marca 2019 r., sygn. II FSK 3627/18

Egzekucyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia NSA Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Alicja Polańska, po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 4 września 2018 r. sygn. akt I SA/Go 264/18 w sprawie ze skargi R. S. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 5 kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 4 września 2018 r., sygn. akt I SA/Go 264/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyniku rozpoznania skargi R. S. (dalej: skarżący) stwierdził nieważność w całości postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze (dalej: organ odwoławczy, DIAS) z 5 kwietnia 2018 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego oraz poprzedzającego go postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z 22 stycznia 2018 r. 2. W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżący zarzucił naruszenie następujących przepisów:

I. na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.) naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. art. 156 § 1 i art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tj. - Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 z późn. zm., dalej: k.p.a.) oraz w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez przyjęcie, że zachodzi podstawa do stwierdzenia nieważności w całości zaskarżonego postanowienia organu odwoławczego z 5 kwietnia 2018 r. oraz poprzedzającego go postanowienia tego organu z 22 stycznia 2018 r., gdyż dotknięte one były nieważnością, z uwagi na fakt, że zostały skierowane do osoby niebędącej stroną w sprawie, podczas gdy: