Wyrok NSA z dnia 7 marca 2019 r., sygn. II FSK 857/17

Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grażyna Nasierowska, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia WSA del. Agnieszka Krawczyk (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 3 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 939/16 w sprawie ze skargi J. M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 22 czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. M. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 939/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę J. M. (dalej: skarżący) na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 22 czerwca 2016 r. w przedmiocie kary pieniężnej za odmowę udzielenia organowi egzekucyjnemu informacji niezbędnych do prowadzenia egzekucji.

W skardze kasacyjnej od tego wyroku skarżący zaskarżył ów wyrok w całości zarzucając na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.):

1. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na uchybieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 3 § 1 tej ustawy oraz w związku z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 2188, dalej: p.u.s.a.) przez nieuwzględnienie skargi mimo naruszenia przez organ w toku postępowania przepisów prawa, mającego istotny wpływ na wynik sprawy oraz przedstawienia stanu sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym:

a) w szczególności art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80, art. 54 § 1 pkt 3 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 140 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 23, dalej: k.p.a.) w związku z art. 18 i art. 168d § 1-2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 1619 ze zm., dalej: u.p.e.a.) przez wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dokonaną z uchybieniem zasadom prawidłowego, logicznego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz oczywiście błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia, pozostające w opozycji do zgromadzonych materiałów, iż: "wezwania nie naruszały art. 54 § 1 pkt 3 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem w wezwaniu należy wskazać m.in. w jakiej sprawie oraz w jakim charakterze i w jakim celu podmiot zostaje wezwany. W treści pisma z dnia 11 lutego 2016 r. jednoznacznie wskazano, że wezwanie pozostaje w związku z postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym w stosunku do firmy P. sp. z o.o. i znajduje podstawę w art. 36 § 1 u.p.e.a., z którego wynika uprawnienie do żądania przez organ egzekucyjny od innych podmiotów informacji i wyjaśnień w zakresie niezbędnym do wszczęcia lub prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Treść wezwania, ponowionego następnie w piśmie z dnia 8 marca 2016 r., zawierającego dodatkowo pouczenie o treści art. 168d § 1 i § 2 u.p.e.a., jest zatem wystarczająco jasna, aby nie budzić wątpliwości co do sprawy, której dotyczy, jak również charakteru i celu wezwania" (s. 7 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) - gdy faktycznie w jakimkolwiek wezwaniu - czy to z dnia 11 lutego 2016 r., czy to z dnia 8 marca 2016 r. - nie wskazano ani w jakim charakterze wzywa się adresata, ani w jakim celu, wbrew dyspozycji art. 54 § 1 pkt 3 k.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a. - bowiem wbrew treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazane regulacje obligują do wskazania, w jakim charakterze wzywa się adresata - jaki jest jego status w postępowaniu, w ramach którego wezwanie wystosowano, a zatem, czy jest stroną, pełnomocnikiem, świadkiem, osobą trzecią, czy biegłym - a nie dotyczą charakteru wezwania jak takiego; nadto skarżący nigdy nie kwestionował, iż nie wskazano sprawy, w ramach jakiej wystosowano wezwanie, zaś - jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku - Sąd I instancji utożsamił określenie spawy z pozostałymi obligatoryjnymi elementami wezwania - wskazaniami, w jakim charakterze i w jakim celu zostaje wezwany adresat wystąpienia organu;