Postanowienie NSA z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. II OSK 944/18

Administracyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. P. i I.P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. akt IV SA/Po 968/17 w przedmiocie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi L. P. i I. P. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...]stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w [...] w rejonie ulic [...], [...], [...] i terenu [...], obręb [...]postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. akt IV SA/Po 968/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił skargę L P.i I.P. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...]w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w [...] w rejonie ulic [...], [...], [...] i terenu [...], obręb [...]

W uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd wskazał, że w skardze poprzedzonej wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, L. P. i I. P. wnieśli o stwierdzenie nieważności ww. uchwały w całości. Zaskarżonej zarzucili naruszenie: art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego; art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez pozorne, a tym samym wadliwe rozpatrzenie uwag społeczeństwa oraz brak regulacji w uchwale sposobu realizacji inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej; art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak zawarcia obowiązkowych elementów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; art. 17 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak przygotowania aktualnej prognozy oddziaływania na środowisko; art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 140 k.c. i art. 144 Kodeksu cywilnego - poprzez przekroczenie granic władztwa planistycznego i brak należytego uzasadnienia ograniczenia prawa własności. W skardze wskazano, że L. P. jest współwłaścicielem nieruchomości położonej przy ul. [...] w [...], a I. P. właścicielem nieruchomości położonej przy ul. [...] w [...], jako spadkobierczyni po rodzicach L. i C.P., a więc nieruchomości bezpośrednio sąsiadujących z terenem, dla którego uchwalony został plan zagospodarowania przestrzennego. Skarżący podnieśli m.in., że u podstaw naruszenia ich interesu prawnego leżą postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które mogą modyfikować dopuszczalne sposoby korzystania przez właściciela z nieruchomości. Skarżącej I. P. przysługuje prawo własności nieruchomości położonej na rogu ulic [...] i [...]w [...] tj. położonej na obszarze objętym planem. Skarżącemu L. P. przysługuje z kolei prawo współwłasności nieruchomości przy ulicy [...]w [...] tj. nieruchomości bezpośrednio przylegającej do obszaru objętego planem zagospodarowania przestrzennego. Zdaniem skarżących Rada Miasta [...] podejmując przedmiotową uchwałę niewątpliwie wpłynęła na zakres ich uprawnień do korzystania z ich nieruchomości, tym bardziej, że wyłączyła z możliwości zagospodarowania nieruchomość należącą do I.P. i przeznaczyła ją pod rozbudowę drogi w ulicy [...] w [...], czym prawo własności skarżącej doznało poważnego ograniczenia. Skarżący wskazali, iż zaskarżony plan miejscowy wprowadza w sąsiedztwie nieruchomości skarżących zabudowę w postaci sklepu wielkopowierzchniowego, co wpłynie na zmianę sposobu zagospodarowania i korzystania z nieruchomości sąsiednich, poprzez ograniczenie możliwości inwestycyjnych na tych nieruchomościach, wzrost natężenia hałasu, ilości spalin, a tym samym zanieczyszczenia powietrza, a przede wszystkim przy zwiększeniu natężenia ruchu w okolicach planowanego sklepu, nieruchomości skarżących stracą istotny dla ich właścicieli walor rekreacyjny. Nie można w takich okolicznościach pomijać różnorakiego oddziaływania sklepu na otoczenie, tym bardziej, iż przesądzone jest znaczące zwiększenie się ruchu pojazdów w tym obszarze. W konsekwencji wprowadzenie planu zagospodarowania przestrzennego w sposób istotny zakłóci korzystanie z nieruchomości skarżących. Tym samym skarżący mogą poszukiwać interesu prawnego w przepisach prawa własności (art. 140 k.c.) oraz prawa sąsiedzkiego (art. 144 k.c.). Istotny dla prawa sąsiedzkiego art. 144 k.c. stanowi, że właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swojego prawa powstrzymać się od działań, które zakłócałyby korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Nieruchomość sąsiednia to natomiast nie tylko ta granicząca fizycznie z nieruchomością, na której znajduje się źródło zakłóceń, ale każda nieruchomość narażona na szkodliwe wpływy.