Wyrok NSA z dnia 27 lutego 2018 r., sygn. I OSK 1799/17

Oświata

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 31 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Łd 1054/16 w sprawie ze skargi M. W. na czynność (pismo) Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zawarcia umowy dotyczącej zwrotu kosztów dowozu niepełnosprawnego dziecka do szkoły oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 1913/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] września 2016 r. nr [...]w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

W dniu [...] sierpnia 2008 r. złożył do Wojewody [...] wniosek o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez S. K. i K. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej załączając stosowną dokumentację.

Wojewoda [...], działając na podstawie art. 7 ust. 2 w związku z art. 1, art. 2, art. 3 ust. 2 i art. 5 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: ustawa o rekompensacie) oraz art. 104 k.p.a., decyzją z dnia [...] lipca 2016 r., nr [...] ([...]), odmówił W. K. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez S. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej we wsi P., gmina U., powiat T., województwo [...].

Od powyższej decyzji W. K. wniósł odwołanie, a Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] września 2016 r. nr [...] r., utrzymał w mocy powyższą decyzję. Organ II instancji stwierdził, że S. K. nie był osobą do której odnosi się przepis art.1 ust. 2 ustawy o rekompensacie. Przepisy wspomnianej ustawy, które mówią w jakich okolicznościach przyznaje się prawo do rekompensaty, a skoro osoba nie spełnia wymogów z ww. ustawy, to wojewoda wydaje decyzję o odmowie potwierdzenia praw do rekompensaty. Minister Skarbu Państwa stwierdził, że Wojewoda [...] w zaskarżonej decyzji prawidłowo ustalił, że powyższy przypadek nie jest objęty zakresem ustawy o rekompensacie. Z obowiązującej ustawy o rekompensacie wynika, że jej zakresem objęte są przypadki wypędzenia z byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego opuszczenia w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r., o czym stanowi art. 1 ww. ustawy. Natomiast kwestie dotyczące nieruchomości pozostawionych przez obywateli polskich w związku z tzw. akcją "[...]" były uregulowane dekretem z dnia 27 lipca 1949r. o przejęciu na własność Państwa niepozostających w faktycznym władaniu właścicieli nieruchomości ziemskich, położonych w niektórych powiatach województwa [...],[...],[...] i [...]. Zgodnie z w/w dekretem władza państwowa przejmowała nieruchomości ziemskie na własność, jeżeli nie pozostawały one w faktycznym władaniu właścicieli. Wymieniony dekret stanowił także podstawę do przydzielania gospodarstw, działek, mienia nierolniczego na terenie Ziem Odzyskanych i byłego Wolnego Miasta [...] właścicielom utraconych nieruchomości. Uprawnienia jakie wynikały z powyższego dekretu istniały do czasu jego zmiany tj. do dnia 5 kwietnia 1958 r. Z tą datą wygasły uprawnienia osób przesiedlonych w ramach akcji "[...]" do uzyskania ekwiwalentu za pozostawione nieruchomości. Wojewoda [...] prawidłowo ustalił, że do innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r. nie można zaliczyć następstw prawnych pozostawienia nieruchomości przez osoby wysiedlone w ramach "[...]". Do tego zakresu spraw przyjęto odrębną regulację. Zatem wysiedlenie S. K. w 1947 nie miało związku z wojną rozpoczętą w 1939 r., lecz z przeprowadzoną w 1947 r. Akcją "[...]". W przedmiotowej sprawie brak było podstaw do przyznania skarżącemu prawa do rekompensaty ze względu na fakt, że nieruchomość w chwili wysiedlenia znajdowała się w granicach Polski. Skoro właściciel nieruchomości nie spełnił przesłanek, o których mowa w art. 2 ustawy, to nie mógł nabyć prawa do rekompensaty. W związku z tym organ, zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. ustawy zobowiązany był wydać decyzję odmawiającą potwierdzenia prawa do rekompensaty.