Wyrok NSA z dnia 21 lutego 2018 r., sygn. II OSK 1181/16

Ochrona środowiska

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie sędzia NSA Paweł Miładowski /spr./ sędzia del. WSA Renata Detka Protokolant starszy asystent sędziego Anita Lewińska-Karwecka po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. U. i W. U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2851/15 w sprawie ze skargi W. U. i W. U. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 stycznia 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 2851/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę W. U. i W. U. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, zwanego dalej "GDOŚ", z dnia [...] lipca 2015 r., nr [...], w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego. Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2014 r., znak: [...], Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska, zwany dalej "RDOŚ", [...] umorzył w całości postępowanie administracyjne dotyczące przywrócenia do stanu właściwego terenu zakładu T. S.A. położonego w miejscowości K. przy ul. [...] oraz sąsiedniej działki nr [...].

Odwołanie do ww. decyzji wnieśli W. i W. U..

Zaskarżoną decyzją GDOŚ utrzymał w mocy ww. decyzję.

Organ odwoławczy wskazał, że w wyniku wykonywanej przez ww. Spółkę działalności doszło do wycieku oleju, co doprowadziło do zanieczyszczenia terenu zakładu oraz sąsiedniej działki nr [...]. Wynika to wyników próbek pobranych podczas kontroli dokonanej maj/czerwiec 2013 r. Jednak podmiot korzystający ze środowiska odpowiedzialny za powstałe zdarzenie niezwłocznie po powzięciu informacji o wystąpieniu zanieczyszczenia podjął działania mające na celu jego usunięcie, co wyczerpuje dyspozycję art. 9 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz. U. z 2014 r., poz. 1789). W efekcie przeprowadzenia kolejnych badań ustalono, że zanieczyszczenie takie już nie występuje. Odnosząc się zaś wyniku jednej próbki wykazującej obecność benzo(a)fluorantenu (próbka z 28 lipca 2014 r. pobrana z gruntu na działce nr 171/1), organ wskazał, że zanieczyszczenia tego już nie było w okresie późniejszym, tj. w dniu 29 października 2014 r., co wykazano kolejnymi wykonanymi badaniami. Świadczy to o tym, że wynik z pojedynczej próbki nie jest wiarygodny. W ocenie GIOŚ, w okolicznościach tej sprawy nie zasługuje na akceptację argumentacja odwołujących się dotycząca przereagowanie ze sobą zanieczyszczeń. Gdyby było inaczej, zanieczyszczenia wystąpiłyby w nie tylko w jednym punkcie oznaczonym symbolem OT-4. Ponieważ aktualnie nie stwierdzono istniejącego zanieczyszczenia, z uwagi na specyfikę uregulowania zawartego w ww. ustawie, ustalanie czy zdarzenie stanowiło szkodę w środowisku, czy też bezpośrednie nią zagrożenie, w takiej sytuacji nie stanowi istoty sprawy i nie ma wpływu na rozstrzygnięcie. Tym bardziej, że T. S.A. nigdy nie twierdziło, że do omawianego zdarzenia nie doszło, ani też nie uchylało się od odpowiedzialności za powstałe zanieczyszczenie. W takiej sytuacji pierwszeństwo przed zastosowaniem art. 15 mają art. 9 i art. 13 ustawy; dlatego postępowanie prowadzone na podstawie art. 15 ustawy jest umarzane. Poza tym, i tak zastosowanie odpowiednich trybów postępowania wynikających z ww. ustawy istnieje wyłącznie w sytuacji aktualnie występującego naruszenia standardów środowiskowych, a nie tych jakie miały miejsce w przeszłości.