Orzeczenie
Wyrok NSA z dnia 4 grudnia 2018 r., sygn. II GSK 4207/16
Gry losowe
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Mirosław Trzecki Sędzia del. WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (spr.) Protokolant Patrycja Czubała po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej G. Spółki z o.o. w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 20 maja 2016 r. sygn. akt II SA/Rz 1383/15 w sprawie ze skargi G. Spółki z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Przemyślu z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od G.Spółki z o.o. w R. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 20 maja 2016 r. sygn. akt II SA/Rz 1383/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, oddalił skargę G. Sp. z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Przemyślu z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...], w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
Decyzją z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego w K. wymierzył G. Sp. z o.o. w R. (dalej: "skarżąca", "spółka") karę pieniężną w wysokości 12 000 zł z tytułu urządzania gier na automacie o nazwie MAX CASH 2 nr [...] poza kasynem gry w należącym do P. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą [...] przy ul. G. [...] w K.
Dyrektor Izby Celnej w Przemyślu decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...],utrzymał w mocy powyższą decyzję.
WSA w Rzeszowie oddalił skargę na powyższą decyzję.
Odnosząc się do podniesionych w skardze zarzutów WSA w Rzeszowie podzielił stanowisko pełnomocnika strony, że cały projekt ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), na dzień orzekania przez Sąd I instancji tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r. poz. 471; dalej: "u.g.h.") nie został poddany procedurze notyfikacji. Mimo tego, za trafne uznał stanowisko wyrażone przez NSA w wyroku z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt II GSK 250/14, zgodnie z którym nie ma żadnych podstaw by twierdzić, że brak notyfikacji przepisów technicznych pozwala już tylko z tego powodu uznać te przepisy za nieobowiązujące. NSA trafnie zwrócił uwagę w uzasadnieniu powyższego wyroku, że Trybunał Konstytucyjny RP w wyroku z dnia 11 marca 2015 r. sygn. akt P 4/14, orzekł, że tryb notyfikacji nie jest elementem krajowej procedury ustawodawczej. TK stwierdził, że art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. są zgodne z art. 2 w zw. z art. 7 oraz art. 20 i art. 22 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Nie można więc podnosić, że art. 89 ust. 1 pkt 2 jak i ust. 2 pkt 2 u.g.h. w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. oraz postanowień dyrektywy 98/34/WE, jest przepisem nieobowiązującym w polskim porządku prawnym. Poza tym przepis ten nie może mieć charakteru technicznego, skoro nie opisuje cech produktów, a sankcje w nim przewidziane wiążą się z działaniem polegającym na urządzaniu gier niezgodnie z zasadami, a nie z nieodpowiadającymi standardom właściwościami produktów czy też ich jakością. Nie stanowi on "innych wymagań", gdyż odnosi się do określonego sposobu prowadzenia działalności przez podmioty urządzające gry, a nie do produktów. Nie określa również warunków determinujących w sposób istotny skład, właściwości lub sprzedaż produktu. Nie ustanawia on także żadnego zakazu, lecz zapewnia respektowanie zasad określonych w innych przepisach ustawy, co oznacza, że w relacji do nich realizuje funkcję gwarancyjną (por. także wyroki NSA: z dnia 25 listopada 2015 r. sygn. akt II GSK 183/14, z dnia 21 października 2015 r. sygn. akt II GSK 1629/15, z dnia 3 listopada 2015 r. sygn. akt II GSK 2250/15). Jednocześnie nie sposób tu kierować się prostym automatyzmem, że skoro przepis sankcjonowany jest przepisem technicznym, tj. art. 14 u.g.h., to automatycznie taki charakter ma przepis sankcjonujący (por. wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt II GSK 250/14). Otóż związek art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 89 ust. 2 pkt 2 u.g.h. nie jest tego rodzaju, że zawsze i bezwarunkowo uzasadniał będzie on odmowę zastosowania art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. Kary pieniężne stanowią środek mający na celu mobilizowanie podmiotów do terminowego i prawidłowego wykonywania obowiązków na rzecz państwa, są stosowane automatycznie z mocy ustawy i mają znaczenie prewencyjne (por. wyrok TK z dnia 25 marca 2010 r. sygn. akt P 9/08). Nie dość więc, że art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. nie ma charakteru przepisu technicznego, w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, to również związek tego przepisu z art. 14 przywołanej ustawy nie ma charakteru, który (bezwarunkowo) uzasadnia odmowę jego zastosowania, jako podstawy nałożenia kary pieniężnej, ilekroć podmiot urządzający gry na automatach czyni to poza kasynem gry.