Wyrok NSA z dnia 21 marca 2017 r., sygn. II OSK 1827/15

Zagospodarowanie przestrzenne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka /spr./ Sędziowie: Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski Protokolant: starszy inspektor sądowy Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. K. i M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 lutego 2015 r. sygn. akt II SA/Gl 1248/14 w sprawie ze skargi A. K. i M. K. na uchwałę Rady Gminy w W. z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1/ oddala skargę kasacyjną, 2/ zasądza solidarnie od A. K. i M. K. na rzecz Gminy W. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 12 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Gl 1248/14, oddalił skargę A. K. i M. K. na uchwałę Rady Gminy w W. z [...] marca 2012 r., nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy W. w centralnej części gminy.

Skarżący zaskarżyli wskazany plan miejscowy w części dotyczącej ustaleń odnoszących się do działek nr [...], [...], [...] oraz [...], bezpośrednio sąsiadujących ze stanowiącymi ich własność działkami nr [...] i [...]. Kwestionowali przeznaczenie tych działek na zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i twierdzili, że powinny one być nadal terenami rolniczymi. Uzasadniali to tym, że od 1976 r. na działkach nr [...] i [...], zgodnie z ich przeznaczeniem określonym w planach miejscowych, prowadzą tartak, stolarnię i działalność w zakresie ciężkiego transportu. Do czasu uchwalenia zaskarżonego planu wokół terenu tej działalności znajdowała się strefa ochronna w odległości 100 m od tartaku, w której brak było nieruchomości przeznaczonych na cele mieszkaniowe. Skarżący twierdzili, że istnienie takiej strefy ochronnej było wymogiem uzyskania przez nich zgody na prowadzenie tartaku. W ocenie skarżących, w tej sytuacji zaskarżony plan miejscowy narusza ich interes prawny, gdyż utrudnia prowadzenie dotychczasowej działalności. Wskazywali przy tym na uciążliwości związane przede wszystkim z prowadzeniem tartaku w postaci hałasu i innych oddziaływań spowodowanych używaniem samochodów do transportu drewna. Twierdzili, że na terenach sąsiadujących z tartakiem nie będzie możliwe zamieszkiwanie, że ewentualni mieszkańcy tych terenów będą występowali przeciwko nim z roszczeniami o odszkodowanie oraz że ustalenia zaskarżonego planu staną się źródłem wielu konfliktów. Zdaniem skarżących, w tej sytuacji uchwalenie zaskarżonego planu w odniesieniu do wskazanych nieruchomości stanowi naruszenie art. 140 k.c., art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 1, art. 4 i art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W związku z tym domagali się stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działek nr [...], [...], [...] oraz [...].