Wyrok NSA z dnia 2 marca 2017 r., sygn. I OSK 1024/15

W związku z powyższym wskazać należy, że po to w przypadku sporządzania skargi kasacyjnej ustawodawca ustanowił przymus adwokacko-radcowski ( art. 175 § 1 p.p.s.a.), aby zapewnić m. in. formalną poprawność konstrukcji tego rodzaju pisma procesowego. Skarga kasacyjna jest środkiem odwoławczym, który cechuje wysoki stopień sformalizowania.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia del. WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant starszy asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 3148/13 w sprawie ze skargi E. S. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 października 2014 r. (sygn. akt I SA/Wa 3148/13), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. S.na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, działając na wniosek E. S., decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] , odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Budownictwa z dnia [...] listopada 1950 r. nr [...], utrzymującej w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] lipca 1950 r. nr [...] o odmowie przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości "w.", położonej przy ul. M. [...], oznaczonej nr hip. [...].

W uzasadnieniu stanowiska Minister wyjaśnił, że w niniejszym przypadku wniosek, o którym mowa w art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na terenie [...] (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), został złożony po terminie, zakreślonym w/w dekretem, co oznaczało, że nie zostało spełnione podstawowe kryterium niezbędne do uzyskania prawa własności czasowej. Z tej przyczyny zasadnie organy "dekretowe" obu instancji nie uwzględniły wniosku.