Wyrok NSA z dnia 5 października 2017 r., sygn. II FSK 1359/17

Art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. jest przepisem kompetencyjnym, precyzującym uprawnienie jednostki samorządu terytorialnego do ustalania wysokości podatków i opłat lokalnych, wynikające z art. 168 Konstytucji. Przepis ten daje radzie gminy uprawnienie do określenia w drodze uchwały (aktu prawa miejscowego) stawek podatku do nieruchomości, w granicach określonych w ustawie i z uwzględnieniem zróżnicowania tych stawek w zależności od przedmiotu opodatkowania i jego przeznaczenia, a dokładnie granice, w jakich rada gminy może określić stawkę podatku do budynków mieszkalnych. Przepis ten mogłaby zatem naruszyć rada gminy, ustalając stawki podatki niemieszczące się w granicach ustalonych przez ustawę lub nie różnicując stawek w sposób narzucony ustawą.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka, Sędzia WSA (del.) Bożena Kasprzak (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Go 31/17 w sprawie ze skargi J. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia 28 października 2016 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od nieruchomości za 2011 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę J. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia 28 października 2016 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe w podatku do nieruchomości za 2011 r. (wyrok z uzasadnieniem dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Jak wynika z uzasadnienia wyroku skarżący złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza S. z dnia 25 lipca 2015 r. ustalającej mu zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2011 r. Zdaniem skarżącego decyzja ta rażąco naruszała prawo poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 5 ust.1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 z późn. zm.), dalej powoływanej jako "u.p.o.l." i przyjęcie do opodatkowania budynku pałacu stawek dla tzw. budynków pozostałych zamiast stawki właściwej dla budynków mieszkalnych oraz art. 122, art.187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 z późn.zm.), dalej jako "O.p.", poprzez zaniechanie zebrania materiału dowodowego i wydanie decyzji z pominięciem informacji udzielonych przez podatnika. Jako podstawę wniosku skarżący wskazał art. 247 § 1 pkt 3, art. 248 § 1 i art. 252 § 1 O.p.