Wyrok NSA z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. I FSK 2052/15

Podatkowe postępowanie

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia del. WSA Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Anna Błażejczyk, po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2004/14 w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2010 r. do grudnia 2011 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 5400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

I FSK 2052/15

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2004/14, wydanym w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 maja 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od stycznia 2010 r. do grudnia 2011 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.

1. W uzasadnieniu wyroku, Sąd pierwszej instancji podał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia 23 stycznia 2014 r.

Powodem wydania powyższej decyzji były ustalenia dokonane w toku postępowania podatkowego, z których wynika, że skarżący, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą D. [...] rozliczył podatkowo faktury wystawione przez P.H.U. A. [...] oraz M. [...] i J. [...], z naruszeniem art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm., dalej - u.p.t.u.). Organ pierwszej instancji stwierdził, że faktury wystawione przez A. C. nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych. Wskazują na to: informacje uzyskane z US w D., informacje otrzymane z ZUS, z których wynika, że A. C. nie zatrudniał w badanym okresie pracowników; jego zeznania złożone w toku postępowania karnego, w których sam przyznał, że wszystkie faktury wystawione dla D. K. są fikcyjne, podobnie jak i inne dokumenty związane w usługami wskazanymi na tych fakturach; odpowiedzi z firm, dla których P.H.U. A. miałby świadczyć usługi, a które tego faktu nie potwierdziły oraz fakt, że firma P.H.U. A. nie posiadała zaplecza technicznego ani osobowego do wykonywania opisanych w fakturach usług. Jeśli natomiast chodzi o faktury wystawione na rzecz skarżącego przez: M. [...] oraz J. [...] na usługi projektowe, które skarżący miałby sprzedać następnie Spółce K. Sp. z o.o., w której M. M. oraz mąż I. J. - S. J. pełnili funkcję członków zarządu - organ pierwszej instancji stwierdził, że transakcje te nie miały żadnego uzasadnienia gospodarczego. Wynika z nich, że skarżący nabył od wyżej wymienionych firm usługi, które następnie sprzedał za cenę prawie dwukrotnie wyższą Spółce, pomimo, że usługi te mogła wykonać ona we własnym zakresie, co też pośrednio uczyniła.