Postanowienie NSA z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. II FZ 488/17

Wstrzymanie wykonania aktu

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Andrzej Jagiełło (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia A.M i S.M. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlk. z dnia 16 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Go 154/17 w zakresie wstrzymania postępowania egzekucyjnego w sprawie ze skargi A.M. i S.M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 13 stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie

II FZ 488/17

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 16 maja 2017r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, sygn. akt I SA/Go 154/17, działając na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017r., poz. 1369 t.j.) - dalej p.p.s.a., odmówił wstrzymania czynności egzekucyjnych w sprawie ze skargi A.M., S.M. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 13 stycznia 2017 r., w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia. Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że A.M. i S.M. wnieśli skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 13 stycznia 2017 r. nr [...], w którym organ ten stwierdził niedopuszczalność zażalenia na jego postanowienie z dnia 25 listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania z urzędu postępowania egzekucyjnego, prowadzonego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w N. na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 29 grudnia 2009 r., z nieruchomości położonych w miejscowości [...], dla których Sąd Rejonowy V Wydział Ksiąg Wieczystych w N. prowadzi księgi wieczyste KW nr [...]. W ww. skardze skarżący wnieśli o wstrzymanie czynności egzekucyjnych do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w tej sprawie, jak również w sprawie I SA/Go 11/16 dotyczącej prawidłowości sporządzenia opisu i oszacowania nieruchomości. Wojewódzki Sąd Administracyjny odmawiając wstrzymania czynności egzekucyjnych wskazał, że sąd administracyjny działając na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a nie ma prawnej możliwości udzielenia ochrony tymczasowej stronie, która wnosi o wstrzymanie wykonania postępowania egzekucyjnego, prowadzonego w myśl przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Podejmowanie rozstrzygnięć w tym przedmiocie nie mieści się w kompetencji sądów administracyjnych, których zadaniem jest sprawowanie kontroli działalności administracji publicznej o której mowa w art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066). Jak wynika z zacytowanego wyżej przepisu art. 61 § 3 p.p.s.a. sądy administracyjne są właściwe w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonych do nich aktów lub czynności organów administracji, jak też aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach w granicach tej samej sprawy. Nie mają natomiast kompetencji do wstrzymania czy też zawieszania samego postępowania egzekucyjnego. W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący zaskarżyli powyższe postanowienie w całości. Wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez wstrzymanie czynności egzekucyjnych do czasu prawomocnego postępowania w tej sprawie, jak również w sprawie I SA/Go 11/16 lub o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego. W uzasadnieniu zażalenia podnieśli, że nie zgadzają się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji oraz że możliwe jest wstrzymanie czynności egzekucyjnych przez Sąd. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw, a zatem należało je oddalić. Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym postanowieniu słusznie wskazał, że stosownie do obowiązującej regulacji prawnej, w tym art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd administracyjny jest uprawniony jedynie do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności administracji, o ile zostaną spełnione wymienione w tym przepisie warunki wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności przez sąd. Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozstrzygania wniosku o wstrzymanie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, a tego dotyczył wniosek skarżących w niniejszej sprawie. Niezależnie od powyższego Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że w myśl art. 61 § 1 p.p.s.a. wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednak w oparciu o przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może, po uprzednim złożeniu stosownego wniosku przez stronę skarżącą, wstrzymać wykonanie (w całości lub w części) wskazanych wyżej aktów lub czynności albo odmówić takiego wstrzymania. Przy czym rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności złożony w trybie tego przepisu sąd nie jest uprawniony do samodzielnego szukania okoliczności spełniających wymienione w tym przepisie przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia. Przesłankami tymi są niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Sąd rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności nie ma możliwości rozważania innych argumentów ponad te, które wskazano we wniosku. Oznacza to, że na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., to strona skarżąca w celu uzyskania ochrony własnego interesu, po tym jak wniesie skargę bądź równocześnie z dokonaniem tej czynności, występując z wnioskiem o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, ma obowiązek wykazania istnienia oraz uzasadnienia ustawowych przesłanek popierających to żądanie. Tymczasem skarżący we wniosku o wstrzymanie postępowania egzekucyjnego nie wykazali okoliczności uzasadniających, w świetle przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 p.p.s.a., wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. Ich wniosek również z tego względu nie mógł zostać uwzględniony. Sąd nie zajmował się natomiast wnioskiem w sprawie o sygnaturze I SA/Go 11/16, gdyż oznaczało by to wyjście poza granice rozpoznawanej sprawy i byłoby niezgodne z art. 134 § 1 p.p.s.a. W myśl tego przepisu, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy. Granice te wyznacza treść zaskarżonego aktu lub czynności. W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi jest postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 13 stycznia 2017 r., a nie postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 16 października 2015 r. To ostatnie było przedmiotem sprawy o sygnaturze I SA/Go 11/16 zakończonej nieprawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 3 marca 2016r. (dostępne: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Z tych wszystkich względów, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżone postanowienie nie narusza prawa oraz w oparciu o art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.