Wyrok NSA z dnia 25 maja 2017 r., sygn. I FSK 1730/15

Organy kontroli skarbowej, realizując uprawnienia z art. 33a w zw. z art. 33 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214 ze zm., dalej u.k.s.), nie miały obowiązku przy ich stosowaniu uwzględniania normy art. 182 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) w zw. z art. 31 u.k.s.

Teza urzędowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Mirella Łent, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2803/14 w sprawie ze skargi R. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W.) z dnia 23 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2010 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od R. C. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 4.350 (słownie: cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.

1.1. Wyrokiem z dnia 14 maja 2015 r., w sprawie ze skargi R. C., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 23 czerwca 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2010 r.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że decyzją z dnia 15 stycznia 2014 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B., określił Skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do kwietnia i od lipca do grudnia 2010 r. oraz kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc za maj i czerwiec 2010 r. Organ wskazał, że w okresie objętym postępowaniem Skarżący prowadził działalność gospodarczą pod nazwą A. R. C., polegającą na sprzedaży mebli w sklepie stacjonarnym i płyt w formacie Blu-ray i HD DVD za pośrednictwem Internetu na portalu aukcyjnym Allegro oraz w sklepie internetowym [...]. W wyniku prowadzonego postępowania kontrolnego organ na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego stwierdził, iż Skarżący w 2010 r. w poszczególnych miesiącach od stycznia do grudnia w 2010 r. nie zaewidencjonował w rejestrach zakupu VAT całości nabyć oraz nie zewidencjonował w prowadzonych rejestrach sprzedaży VAT całości sprzedaży. Skarżący nie okazał innych ewidencji, z których wynikałaby rzeczywista wartość sprzedaży oraz zakupów, a także nie okazał dowodów na zakup wszystkich płyt, które następnie były przedmiotem dalszej odsprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W wyniku analizy zebranego materiału dowodowego w postaci paragonów fiskalnych z rolek kas fiskalnych za poszczególne okresy 2010 r., faktur dokumentujących sprzedaż za 2010 r., rejestrów sprzedaży VAT za poszczególne miesiące 2010 r., rejestrów zakupu VAT za poszczególne miesiące 2010 r., faktur dokumentujących zakup w 2010 r. oraz zakończonych transakcją sprzedaży aukcji na portalu internetowym Allegro przy użyciu H. i przelewów bankowych, organ pierwszej instancji stwierdził, że Skarżący nie zaewidencjonował w kasie fiskalnej części transakcji dotyczących sprzedaży płyt, nie wprowadził ich do rejestrów sprzedaży za miesiące od stycznia do grudnia 2010 r. oraz nie wykazał ich w deklaracjach VAT-7, tym samym zaniżył obrót podlegający opodatkowaniu VAT za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2010 r. Zaniżając wartość podatku należnego Skarżący naruszył art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej powoływana jako: "u.p.t.u."). Z uwagi na nierzetelność ksiąg Skarżącego określono w drodze oszacowania wartość niezaewidencjonowanej sprzedaży w podatku VAT za ww. okresy na mocy art. 23 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej powoływana jako: "O.p."), w oparciu o metodę, o której mowa w art. 23 § 3 pkt 5 O.p., wskazując przy tym przyczyny niezastosowania metod określonych w art. 23 § 3 pkt 1-4 i 6 tej ustawy.