Wyrok NSA z dnia 12 maja 2017 r., sygn. II FSK 1112/15

Wykazywanie naruszenia prawa materialnego nie może polegać na kwestionowaniu przez stronę wnoszącą skargę kasacyjną ustaleń w zakresie okoliczności faktycznych sprawy. Próba zwalczenia ustaleń faktycznych, uznanych za prawidłowe w zaskarżonym skargą kasacyjną wyroku sądu pierwszej instancji, nie może nastąpić przez zarzut naruszenia prawa materialnego. Może być ona skuteczna tylko w ramach drugiej podstawy kasacyjnej zawartej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1948/14 w sprawie ze skargi [...] Przedsiębiorstwa [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze z dnia 22 maja 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze na rzecz [...] Przedsiębiorstwa [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w części.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 r. o sygn. akt I SA/Wr 1948/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w sprawie ze skargi W. Sp. z o.o. w W. uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze z dnia 22 maja 2014 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2006 r.

1.2. Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji podał, że decyzją z dnia 31 grudnia 2013 r. Wójt Gminy M. odmówił Spółce stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2006 r. W uzasadnieniu podano, że Gmina w 1995 r. otrzymała na własność grunty, budynki i budowle będące przedmiotem opodatkowania w sprawie na podstawie decyzji Wojewody Jeleniogórskiego z dnia 9 marca 1995 r. W tym czasie użytkownikiem wieczystym tych gruntów, budynków i budowli był W. Związek W. i K. W dniu 23 lutego 2000 r. użytkowanie wieczyste Związku zostało potwierdzone uchwałą Rady Gminy M. o wyrażeniu zgody na oddanie Związkowi użytkowanej przez niego infrastruktury w nieodpłatne użyczenie. Następnie w dniu 26 września 2002 r. uchwałą Rady Gminy nr [...] wyrażono wolę przekazania infrastruktury wodno-kanalizacyjnej na rzecz Związku w ramach stosunku prawnego użytkowania wieczystego. Uchwała ta nie została nigdy faktycznie wykonana, czego następstwem było jej uchylenie przez Radę Gminy w dniu 26 marca 2003 r. (uchwałą o nr [...]). Organ I instancji podniósł, że Gmina nigdy nie podpisywała żadnej umowy statuującej jakikolwiek tytuł prawny do infrastruktury wodno - kanalizacyjnej, będącej przedmiotem opodatkowania, zarówno ze Związkiem, jak i ze Spółką. Zauważył przy tym, że Związek w celu wykonywania swoich zadań statutowych w dniu 7 grudnia 2001 r. utworzył Spółkę i wyposażył ją w majątek trwały. Zasadnicza część tego majątku została jej przekazana na podstawie umowy z dnia 9 lipca 2002 r. o nr [...]. W umowie tej zastrzeżono, że przekazanie mienia nastąpiło jedynie do korzystania i pobierania pożytków, co oznacza, że Spółka nabyła prawo do swobodnego i zależnego tylko od jej woli dysponowania majątkiem będącym przedmiotem opodatkowania. Zdaniem organu I instancji, doszło do zawarcia umowy co najmniej per facta concludentia, na podstawie której spółka uzyskała faktyczne władztwo nad składnikami majątkowymi wchodzącymi w skład tej infrastruktury w postaci budynków, budowli oraz gruntów. Tym samym stała się posiadaczem zależnym na podstawie tytułu prawnego dającego prawo do używania innego niż umowa najmu lub dzierżawy, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm., dalej zwana: "u.p.o.l."). Organ I instancji stwierdził, że w okresie od 2002 do 2009 r. przedmiotowe grunty, budowle i budynki były użytkowane przez Spółkę a nie Związek.