Wyrok NSA z dnia 9 marca 2016 r., sygn. II OSK 1752/14

Nie ilość zebranych dowodów decyduje o prawidłowości przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, ale znaczenie dowodów dla rozstrzygnięcia sprawy.

Teza od Redakcji

Dnia 9 marca 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz sędzia NSA Małgorzata Stahl /spr./ sędzia del. WSA Marzenna Glabas Protokolant starszy sekretarz sądowy Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Mazowieckiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 45/14 w sprawie ze skargi M. T. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku z dnia 28 marca 2014 r. uchylił decyzję Wojewody z dnia [...] października 2013 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. w przedmiocie wymeldowania M.T. z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. [...] w Ż..

W zaskarżonym wyroku Sąd przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:

Postępowanie o wymeldowanie M.T. i jej córki L. zostało wszczęte na wniosek Z.K., ojca M.T.. Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2013 r., Prezydent Miasta [...] umorzył postępowanie dotyczące L.T., wobec cofnięcia wniosku przez jej dziadka.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. Prezydent Miasta [...] orzekł o wymeldowaniu M.T. z lokalu nr [...] przy ul. [...] w Ż..

Wojewoda decyzją z dnia [...] października 2013 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu powołując się na art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) wskazał, że w przedmiotowej sprawie na podstawie wniosku i wyjaśnień Z.K. ustalono, że córka opuściła lokal w 1991 r., po wyjściu za mąż za W. T.. M.T. nie stawiła się na przesłuchanie jak i wezwany świadek Z.D., która nadesłała wyjaśnienia w których potwierdziła, że M.T. po ślubie wyprowadziła się do męża. Organ przyjął jedynie jej pisemne wyjaśnienia z których wynikało, że M.T. opuściła miejsce swego zameldowania po ślubie. Ponadto podał, że z przeprowadzonych oględzin z udziałem wnioskodawcy wynika, że w lokalu znajdują się wyłącznie rzeczy małż. K.. Zdaniem organu, sama M.T. w licznych pismach potwierdziła, że nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu z powodu alkoholizmu ojca. Tak ustalony stan faktyczny doprowadził organ do wniosku, że M.T. dobrowolnie wyprowadziła się z lokalu w latach 90 tych XX wieku a z powództwem o przywrócenie naruszonego posiadania wystąpiła dopiero na skutek wszczęcia postępowania o wymeldowanie. W tych okolicznościach sprawy organ uznał, że została spełniona przesłanka dobrowolnego opuszczenia lokalu. Odnosząc się do zarzutów odwołania organ zaprzeczył aby uwzględniał jedynie wnioski Z.K. i wskazał, że wszystkie wnioski M.T. zostały należycie rozpoznane. Podniósł, że M.T. dopiero 20 sierpnia 2013 r. wniosła o przesłuchanie H.K. i Z.K., tj. już po wydaniu przez organ I instancji decyzji o wymeldowaniu. Organ odwoławczy natomiast odstąpił od przesłuchania tych świadków ponieważ Z.K. wielokrotnie składał wyjaśnienia w sprawie, natomiast H.K. w trakcie oględzin potwierdziła wyjaśnienia męża. Organ stwierdził, że M.T. była informowana o wszystkich czynnościach w postępowaniu administracyjnym i pomimo wezwań nie stawiała się do organu. Jednocześnie uznał za chybiony zarzut dotyczący nieprzeprowadzenia rozprawy administracyjnej w dniu 6 grudnia 2012 r. M.T. otrzymała wezwanie na rozprawę 20 listopada 2012 r. 5 grudnia 2012 r. złożyła pismo informujące o tym, że nie może się stawić z powodu wyjazdu służbowego. Zdaniem organu M.T., skoro nie mogła przybyć do organu mogła ustanowić pełnomocnika do jej reprezentowania. Organ wskazał nadto, że w postępowaniu administracyjnym organ może tylko w sprawach mniejszej wagi i gdy pełnomocnikiem jest członek najbliższej rodziny nie żądać pełnomocnictwa. Ponieważ sprawa o wymeldowanie nie jest sprawą mniejszej wagi dlatego organ zażądał od W.T. stosownego pełnomocnictwa.