Wyrok NSA z dnia 22 kwietnia 2016 r., sygn. I OSK 2464/14

Decyzje uznaniowe pozostają pod kontrolą sądu administracyjnego, ale zakres ich kontroli jest inaczej ukształtowany. Sąd administracyjny bada wprawdzie zgodność z prawem takiej decyzji, ale nie może wkraczać w celowość jej wydania, to jest celowość zawartego w niej rozstrzygnięcia. Ocena legalności działalności administracji publicznej ogranicza się w takim przypadku tylko do zbadania: czy na podstawie przepisów prawnych dopuszczalne było wydanie decyzji uznaniowej, czy organ przy jej wydawaniu nie przekroczył granic uznania administracyjnego i czy uzasadnił rozstrzygnięcie sprawy dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska sędzia del. WSA Ewa Kwiecińska Protokolant sekretarz sądowy Justyna Stępień po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 2181/13 w sprawie ze skargi M. Z. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 maja 2014 r. (sygn. akt II SA/Wa 2181/13), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. Z. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Dyrektor Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W., orzekając na wniosek M. Z. z dnia [...] czerwca 2007 r., decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...], odmówił wnioskodawczyni przyznania prawa zamieszkiwania w lokalu mieszkalnego nr [...] przy ul. [...] w W., uznając, iż sytuacja mieszkaniowa i finansowa wnioskodawczyni nie dawała podstaw do uznania jej za wyjątkową.