Wyrok NSA z dnia 14 lipca 2016 r., sygn. I OSK 137/15

Ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy. Zarzut kasacyjny niewłaściwego zastosowania prawa materialnego wymaga należytej precyzji w jego konstruowaniu w konkretnej sprawie.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bożena Popowska Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Protokolant st. asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt IV SA/Po 209/14 w sprawie ze skargi M. Z. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia akt postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt: IV SA/Po 209/14, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. Z. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia akt postępowania administracyjnego, oddalił skargę.

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Postanowieniem z dnia [...] listopada2013 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., po rozpoznaniu zażalenia M. Z. i A. Z., utrzymało w mocy postanowienie Prezydenta Miasta P. z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...].

W uzasadnieniu organ wskazał, że postanowieniem z dnia [...] lipca 2013 r. Prezydent Miasta P. odmówił udostępnienia M. P., pełnomocnikowi A. Z. i M. Z., akt postępowania administracyjnego dotyczącego działań podejmowanych wobec dłużnika alimentacyjnego T. Z. Organ pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazał, że z treści art. 73 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.) wyraźnie wynika, że prawo domagania się spełnienia przez właściwy organ administracji obowiązków określonych w art. 73 § 1 i § 2 k.p.a. przysługuje wyłącznie podmiotowi, który ma przymiot strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. Organ pierwszej instancji zauważył przy tym, iż przepis art. 74 § 2 k.p.a. ma zastosowanie także wówczas, gdy organ administracji odmawia wydania odpisu dokumentów z akt administracyjnych z tej przyczyny, że nie uznaje wnioskodawcy za stronę postępowania. Prezydent Miasta P. zacytował definicję strony oraz zauważył, iż elementem, który pozwala zakwalifikować określony podmiot, jako stronę w postępowaniu administracyjnym, jest interes prawny lub obowiązek. Wskazując na powyższe organ pierwszej instancji podniósł, że w przypadku podejmowania działań wobec dłużnika alimentacyjnego można mówić jedynie o interesie faktycznym wierzycieli, a nie o ich interesie prawnym lub obowiązku, jak tego wymaga art. 28 k.p.a.