Wyrok NSA z dnia 1 czerwca 2016 r., sygn. I OSK 2078/14

W przypadku niezwrócenia się strony w okresie trzech lat od daty zawieszenia postępowania o podjęcie postępowania, a więc zaistnienia sytuacji, w której żądanie wszczęcia postępowania uważa się za niebyłe (art. 98 § 2 K.p.a.), należy na podstawie art. 105 § 1 K.p.a., umorzyć postępowanie w formie decyzji.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka sędzia NSA Maciej Dybowski sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2334/13 w sprawie ze skargi J. C. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej J. C. jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 793/13, którym oddalono jej skargę na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...], wydaną w sprawie umorzenia postępowania administracyjnego o potwierdzenie prawa do rekompensaty za mienie pozostawione zagranicą.

Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Wnioskami z dnia [...] grudnia 2008 r. J. C. wystąpiła jednocześnie do Wojewody M. oraz do Wojewody Ł. o potwierdzenie prawa do rekompensaty za majątek pozostawiony przez K. C. w miejscowości Ł., powiat S., województwo l., tj. poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Pismami z dnia [...] lipca oraz [...] sierpnia 2010 r. Wojewoda M. wezwał wnioskodawczynię do złożenia brakujących dokumentów i oświadczeń, wymaganych w przedmiotowej sprawie - zgodnie z przepisami ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 169, poz. 1418 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Następnie - wobec ustalenia, że nie jest on organem właściwym do załatwienia sprawy, gdyż ostatnim miejscem zamieszkania K. C. było miasto S. - zawiadomieniem z dnia [...] maja 2011 r. przekazał akta sprawy z wniosku J. C. do załatwienia Wojewodzie Ł. W tym samym okresie czasu, na skutek zainicjowania przez skarżącą również postępowania w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty przed Wojewodą Ł., organ ten także podejmował czynności w sprawie. W szczególności pismami z dnia [...] września 2009 r. oraz [...] stycznia 2010 r. wezwał stronę do usunięcia braków wniosku i złożenia dokumentów określonych w art. 6 ust. 6 ustawy. W dniu [...] marca 2010 r. skarżąca wniosła do Wojewody Ł. o zawieszenie postępowania do czasu pozyskania wszystkich wymaganych dokumentów. Postanowieniem z dnia [...] marca 2010 r. Wojewoda Ł. zawiesił postępowanie w oparciu o przepis art. 98 § 1 K.p.a., informując wnioskodawczynię, że zgodnie z art. 98 § 2 K.p.a. "Jeżeli w okresie trzech lat od daty zawieszenia postępowania żadna ze stron nie zwróci się o podjęcie postępowania, żądanie wszczęcia postępowania uważa się za wycofane". Pismem z dnia [...] marca 2012 r. Wojewoda Ł. zawiadomił skarżącą o włączeniu sprawy przekazanej do toczącego się przed tym organem w tej samej sprawie postępowania. Następnie, pismem z dnia [...] czerwca 2013 r., w trybie art. 10 K.p.a., organ poinformował wnioskodawczynię o możliwości zapoznania się ze zgromadzoną dokumentacją w sprawie oraz o możliwości składania wyjaśnień i oświadczeń. Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r., [...], organ umorzył postępowanie dotyczące potwierdzenia skarżącej prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości przez K. C. poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Wojewoda uznał, że niezłożenie przez stronę w terminie wymienionym w art. 98 § 2 K.p.a. wniosku o podjęcie postępowania, skutkuje tym, że żądanie wszczęcia postępowania wyrażone we wniosku o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty, uznać należy za niebyłe. Ta okoliczność pociąga za sobą konieczność umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego w oparciu o art. 105 § 1 K.p.a.