Wyrok NSA z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. I OSK 2161/14

Status osoby bezdomnej ma charakter normatywny i jest konsekwencją poczynienia nie tylko ustaleń faktycznych, ale także konsekwencją ich prawnej kwalifikacji. Definicja legalna nie ma charakteru sprawozdawczego, lecz regulujący znaczenie jakiegoś terminu prawnego. Zaświadczenie o bezdomności nie dotyczy zatem stanu faktycznego, ale stanu prawnego (okoliczności faktycznych spełniających określone kryteria normatywne), łączącego się z różnym konsekwencjami w sferze prawa. Ich weryfikacja odbywa się w ramach postępowań, w których przesłanka bezdomności jest prawnie relewantna. Z tego względu istotne jest, na jakim materiale może oprzeć się organ wydając zaświadczenie. Niewątpliwie potwierdzenie okoliczności uprzednio ujawnionej w prowadzonym rejestrze czy ewidencji stanowi wydanie zaświadczenia, nie wymaga od organu dokonywania na tym etapie kwalifikacji prawnej określonych faktów. Możliwe jest także potwierdzenie okoliczności znajdujących oparcie w wydanych decyzjach, co do udzielenia określonej formy pomocy, jej wysokości czy czasu trwania. Nie stanowi natomiast poświadczenia stanu faktycznego lub prawnego praktyka wymagająca na etapie wydawania zaświadczenia dokonywania kwalifikacji prawnej jakichś okoliczności faktycznych i ustalania, czy strona ubiegająca się o zaświadczenie spełnia lub spełniała w przeszłości przesłanki jakiegoś przepisu, w tym przypadku definicji osoby bezdomnej w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej. Należy jeszcze raz podkreślić, że weryfikacja przesłanki bezdomności, jako okoliczności prawnie relewantnej, odbywa się w ramach postępowań administracyjnych, w których przesłanka ta ma znaczenie prawne, nie może natomiast być stwierdzana w trybie wydania zaświadczenia o bezdomności w określonym okresie czasu.