Wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. I OSK 3095/15

Pod pojęciem doręczenia, o którym mowa w art. 110 k.p.a. należy rozumieć również sytuację, w któej mimo niezgodności doręczenia zastępczego z wymaganiami określonymi w art. 43 k.p.a., decyzja znalazła się w posiadaniu osoby, do której została skierowana.

Teza urzędowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jolanta Rudnicka, Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.), Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński, Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 9 lipca 2015 r. sygn. akt II SA/Rz 182/15 w sprawie ze skargi K. C. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 9 lipca 2015 r., II SA/Rz 182/15 stwierdził nieważność postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że przedmiotem kontroli jest postanowienie SKO w R. stwierdzające niedopuszczalność odwołania K. C. od decyzji Burmistrza Miasta D. w przedmiocie zasiłku szkolnego dla J. C. Punktem wyjścia dla oceny legalności zaskarżonego aktu jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 18 grudnia 2013 r., II SA/Rz 1087/13, w którym uchylając postanowienie Kolegium z [...] sierpnia 2013 r. o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania, Sąd zawarł wytyczne wskazujące na okoliczności, które winny zostać rozważone przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Sąd wskazał, że organ nie podjął w istocie żadnych czynności w celu ustalenia, czy rzeczywiście K. C. musiała dla skuteczności formalnej wniesionego odwołania ubiegać się o przywrócenie terminu. Sąd zwrócił uwagę, że na zwrotnym potwierdzeniu odbioru decyzji Burmistrza Miasta D. z [...] marca 2013 r. oprócz danych adresowych K. C. w miejscu potwierdzenia odbioru znajduje się nieczytelny podpis, nie pozwalający zidentyfikować osoby, która go uczyniła. Różni się on przy tym od podpisu skarżącej. W odniesieniu natomiast do miejsca, w którym nastąpiło doręczenie decyzji Sąd podniósł, że zwrotne potwierdzenie odbioru nie jest wypełnione, zaś data oznaczona jest jako "22.03.13", tj. ta sama co data wydania decyzji. Poza tym, uczyniono ją innym rodzajem tuszu, niż podpis osoby odbierającej. Na odwrocie zwrotnego potwierdzenia odbioru decyzji organu I instancji brak jest nadto jakichkolwiek adnotacji pozwalających zidentyfikować osobę, która odebrała decyzję i to, czy jest ona domownikiem adresata, a także czy podjęła się tę decyzję doręczyć. Brak jest również adnotacji doręczyciela. Wszystkie te okoliczności, w ocenie Sądu, uszły całkowicie uwadze organu odwoławczego, a poddają one w wątpliwość prawną skuteczność tzw. doręczenia zastępczego w trybie art. 43 k.p.a. Sąd wskazał, że rolą Kolegium w ponownym postępowaniu będzie ustalenie okoliczności doręczenia decyzji, tzn. komu, w jakiej dacie doręczenie to nastąpiło, czy osoba odbierająca decyzję jest domownikiem skarżącej, a po dokonaniu tych ustaleń rozważenie zasadności podjęcia oznaczonego rozstrzygnięcia. Ponadto ustalenie, iż doręczenie decyzji organu I instancji było wadliwe procesowo i nieskuteczne powoduje konieczność, że SKO w R. powinno rozpoznać pod względem merytorycznym wniesione odwołanie.