Wyrok NSA z dnia 12 lutego 2016 r., sygn. I OSK 2485/14

Podstawą stwierdzenia nieważności decyzji, może być rażące naruszenie każdego przepisu prawa, w tym również procesowego, jednakże wada wskazująca na nieważność decyzji musi tkwić w samej decyzji, a to znaczy, iż z reguły jej następstwem jest rażące naruszenie prawa materialnego. Nie będzie uzasadniać stwierdzenia nieważności decyzji naruszenie przepisów postępowania, nawet o charakterze rażącym, jeżeli sama treść decyzji tak jak ma to miejsce w rozpoznawanej sprawie odpowiada prawu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Joanna Ukalska po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 2302/13 w sprawie ze skargi S.S. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego w sprawie przedłużenia okresu zawieszenia w czynnościach służbowych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od S. S. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 maja 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 2302/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę S. S. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2013 r., nr [...], w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o przedłużeniu okresu zawieszenia skarżącego w czynnościach służbowych.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że rozkazem personalnym z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...], Komendant Powiatowy Policji w [...] zawiesił S. S. w czynnościach służbowych od dnia 23 sierpnia 2012 r. na okres trzech miesięcy. Następnie rozkazem personalnym z dnia [...] listopada 2012 r., nr [...], ten sam organ na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (obecnie Dz. U. z 2015 r., poz. 355 ze zm.), przedłużył skarżącemu okres zawieszenia w czynnościach służbowych do czasu zakończenia postępowania karnego, motywując to dobrem służby. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Od wyżej wymienionych rozkazów zainteresowany się nie odwołał. Wnioskiem z dnia 23 września 2013 r. zwrócił się do Komendanta Stołecznego Policji o stwierdzenie nieważności rozkazu personalnego z dnia [...] listopada 2012 r., jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu podkreślił, że do tej pory był wzorowym policjantem, a zastosowanie wobec niego zawieszenia w czynnościach w sytuacji, gdy uchylono wobec niego środek zapobiegawczy i obowiązuje zasada domniemania niewinności do czasu w wydania w stosunku do niego wyroku skazującego, jest naruszeniem jego praw konstytucyjnych. Komendant Stołeczny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] września 2013 r., nr [...], odmówił stwierdzenia nieważności wskazanego rozkazu ze względu na brak przesłanek przewidzianych w przepisie art. 156 § 1 K.p.a. Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] października 2013 r., po rozpatrzeniu odwołania strony, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu podał, że fundamentalną dla ochrony porządku prawnego zasadą jest zasada trwałości decyzji ostatecznych, wyrażona w przepisie art. 16 § 1 K.p.a. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest nowym i samodzielnym postępowaniem administracyjnym zmierzającym do ustalenia, w przypadku podniesienia określonego w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. zarzutu rażącego naruszenia prawa, czy okoliczność taka miała miejsce. Organ stwierdził, że decyduje o tym przede wszystkim oczywistość naruszenia prawa i zakres wpływu tego naruszenia na sposób załatwienia sprawy. Odnosząc się do złożonego przez skarżącego żądania oraz do podniesionych zarzutów powołał się na art. 39 ust. 1 i 3 ustawy o Policji i zwrócił uwagę na charakter zarzutów jakie Prokuratura Rejonowa w [...] przedstawiła policjantowi. W ocenie organu, Komendant Powiatowy Policji w [...], wydając rozkaz personalny nr [...] z dnia [...] listopada 2012r., działał w granicach określonych przepisami prawa. Odnosząc się do kwestii wskazywanej przez stronę braku ciągłości zawieszenia w czynnościach służbowych, stwierdził, że z chwilą podpisania decyzji następuje jej wydanie w sensie procesowym, co oznacza jej istnienie, a dzień jej wydania jest miarodajny dla oceny podstawy faktycznej i prawnej. Zasada związania decyzją rozciąga się zatem także na okres między wydaniem decyzji a jej doręczeniem, bowiem również w tym czasie organ administracji publicznej nie może jej zmienić. Podniósł ponadto, że w rozpatrywanej sprawie brak jest przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji z art. 156 § 1 pkt 5 K.p.a., gdyż nie może być mowy o niewykonalności decyzji w dniu jej wydania. Organ odwoławczy nie zgodził się też z zarzutem ograniczenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu nadzorczym, wskazując, że opierało się ono na analizie materiałów, znajdujących się w aktach osobowych policjanta, dotyczących przesłanek uzasadniających zawieszenie w czynnościach służbowych i jego przedłużenie, zaś organ właściwy do rozpatrzenia wniosku nie prowadzi dodatkowego postępowania dowodowego.