Wyrok NSA z dnia 25 lutego 2016 r., sygn. I OSK 2314/14

Policja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Popowska (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Borowiec, Sędzia del. WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, Protokolant starszy asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak, po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1774/13 w sprawie ze skargi D. M. na orzeczenie dyscyplinarne Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 1774/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi D. M. na orzeczenie dyscyplinarne Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2013 r. nr 32 w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego, uchylił zaskarżone orzeczenie oraz poprzedzające je orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] oraz stwierdził, że zaskarżone orzeczenie nie podlega wykonaniu w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Komendant Wojewódzki Policji [...]orzeczeniem z dnia [...] lipca 2013 r. nr 20, na podstawie art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), wymierzył nadkom. D. M. karę dyscyplinarną nagany.

Odwołanie od powyższego orzeczenia wniósł D. M.

Komendant Główny Policji orzeczeniem z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie Komendanta Wojewódzkiego Policji [...]. W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, że D. M. został obwiniony o to, iż w dniu [...] kwietnia 2013 r., będąc Zastępcą Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Wojewódzkiej Policji [...], odmówił wykonania polecenia służbowego swojego bezpośredniego przełożonego - Naczelnika Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Wojewódzkiej Policji [...]- przekazanego mu ustnie przez pracownika Wydziału - dotyczącego nadania biegu pismom wysyłanym z tej komórki organizacyjnej oraz dekretacji do realizacji podległym funkcjonariuszom i pracownikom pism wpływających, o czym poinformował przełożonego telefonicznie w obecności swoich podwładnych, tj. o czyn z art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji. Dokonując oceny zachowania policjanta organ uznał, że nosi ono znamię zawinionego działania. Wskazał, że stosownie do art. 132 ustawy o Policji, policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego, polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej, przy czym naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta, polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów. Stosownie zaś do art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji, naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności odmowa wykonania albo niewykonanie rozkazu lub polecenia przełożonego. W konkluzji organ uznał D. M. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę dyscyplinarną nagany. Komendant Główny Policji, uwzględniając charakter popełnionego przez D. M. przewinienia dyscyplinarnego, uznał, że wymierzona mu kara dyscyplinarna jest adekwatna do stopnia zawinienia. Wskazał, że zgodnie z art. 134a ustawy o Policji, kara nagany oznacza wytknięcie ukaranemu niewłaściwego postępowania i jest najłagodniejszą karą z wymienionych w katalogu kar dyscyplinarnych.