Wyrok NSA z dnia 17 listopada 2016 r., sygn. II GSK 872/15

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Cisowska-Sakrajda Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skarg kasacyjnych A. S.A. z siedzibą w W. oraz B. GmbH z siedzibą w K., [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 listopada 2014 r. sygn. akt VI SA/Wa 252/14 w sprawie ze skarg C. S.A. w W. oraz B. GmbH z siedzibą w K., [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia prawa z rejestracji międzynarodowego znaku towarowego oddala skargi kasacyjne

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 listopada 2014 r. sygn. akt VI SA/Wa 252/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi A. S.A. z siedzibą w W. oraz B. GmbH z siedzibą w K., [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia prawa z rejestracji międzynarodowego znaku towarowego słowno-graficznego DER GRÜNE PUNKT o numerze [...] z dniem [...] marca 2002 r.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że w dniu [...] lutego 2005 r. do Urzędu Patentowego RP wpłynął wniosek D. S.A. z siedzibą w K. o stwierdzenie wygaśnięcia ochrony międzynarodowego znaku towarowego DER GRÜNE PUNKT o numerze [...], udzielonego na rzecz B. GmbH z siedzibą w K. [...].

Znak ten stanowi dwie strzałki kontrastowe względem siebie - jedna w kolorze czarnym, druga biała, obie wpisane w okrąg. Nad nim widnieje napis "DER GRÜNE PUNKT". Znak jest przeznaczony do oznaczania towarów i usług w klasach 1, 2, 3, 5, 6, 7, 8, 9, 11, 16, 20, 21, 24, 25, 29, 30, 32, 34, 35, 36, 40, 42.

Jako podstawę prawną żądania wnioskodawca podał art. 30 ust. 1 i art. 25 pkt 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.). W ocenie wnioskodawcy, w wyniku działań i zaniedbań uprawnionego - B. sporny znak towarowy jest rozpowszechniony wśród różnych przedsiębiorców w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie przez niego funkcji oznaczania pochodzenia od konkretnego przedsiębiorcy. Znak ten uległ degeneracji w odniesieniu do wszystkich towarów i usług, do oznaczania których był przeznaczony, stał się bowiem wyłącznie nośnikiem informacji w handlu, że produkty opatrzone tym znakiem podlegają odzyskowi. Ponadto wnioskodawca podniósł, że ani uprawniony ani licencjobiorca począwszy od daty uznania skutków rejestracji międzynarodowej spornego znaku (tj. od czerwca 1998 r.) nie byli producentami ani też dystrybutorami towarów, do sygnowania których przeznaczony był sporny znak towarowy i jako tacy nigdy nie wprowadzali do obrotu na terenie Polski produktów z tym znakiem. Zdaniem wnioskodawcy, sporny znak nie jest i nigdy nie był postrzegany przez odbiorców jako znak wskazujący na pochodzenie towarów nim oznaczonych z konkretnego źródła. Jednocześnie znak ten po rejestracji utracił zdolność indywidualizacji podmiotu, od którego pochodzą usługi odzysku.