Wyrok NSA z dnia 15 czerwca 2016 r., sygn. I FSK 1776/14

Wezwanie jednego ze wspólników spółki, a więc jej reprezentanta, na przesłuchanie w sprawie karnej, odnoszącej się do zobowiązania podatkowego i przesłuchanie tej osoby przed upływem terminu przedawnienia wypełnia warunek zawiadomienia podatnika o wszczęciu postępowania o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe z art. 70 § 6 pkt 1 O.p.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ryszard Pęk, Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (spr.), Sędzia WSA (del.) Alojzy Skrodzki, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno Usługowo Handlowego "S." sp. j. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Gl 1277/13 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno Usługowo Handlowego "S." sp. j. w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 10 kwietnia 2013 r., nr [...] [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj i czerwiec 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Przedsiębiorstwa Produkcyjno Usługowo Handlowego "S." sp. j. w S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 3 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Gl 1277/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Przedsiębiorstwa Produkcyjno Usługowo Handlowego "S." sp. j. w S. (zwaną dalej: "Spółką" lub "stroną skarżącą") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 10 kwietnia 2013 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

2. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją z 10 kwietnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K., po rozpatrzeniu odwołań Spółki, utrzymał w mocy decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. z dnia 12 grudnia 2012 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj i czerwiec 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej zgodził się bowiem z oceną organu I instancji, że skarżąca Spółka nie dokonała na rzecz swojego włoskiego kontrahenta, tj. G. S.R.L. (dalej "G."), wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej "WDT"). Zebrane w sprawie dowody nie potwierdzają otrzymania towarów przez firmę G., wskazaną w wystawionych fakturach, a skarżąca Spółka nie przedstawiła innych dowodów na to, że ujęte w zakwestionowanych fakturach towary zostały wywiezione z kraju i dostarczone do nabywcy, co wynika również z informacji uzyskanych od włoskich organów podatkowych. Za taką oceną spornych transakcji przemawiają też ustalenia dokonane w zakresie przewozu towarów, obrotu dokumentami CMR w Spółce, zeznania właścicieli firm przewozowych, ale też pracowników Spółki oraz M. M. - rzekomego reprezentanta firmy G. Organ ten stwierdził także, że Spółka mogła mieć świadomość, że transakcje te stanowią nadużycie.