Wyrok NSA z dnia 20 lipca 2016 r., sygn. II FSK 1755/14

Indywidualne interpretacje prawa podatkowego nie są aktami administracyjnymi, nie mają mocy formalnie wiążącej w stosunku do ich adresatów jak i organów podatkowych. Interpretacje indywidualne mają znaczenie prawne wyłącznie w relacji do ich adresatów, którzy uprzednio złożyli wniosek o ich wydanie, podmioty te będą mogły, aczkolwiek nie będą musiały, zastosować się do treści interpretacji. Inne osoby, które nie były wnioskodawcą i adresatem interpretacji indywidualnej, chociażby się z nią zapoznały, nie korzystają z ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się do tej interpretacji.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA del. Danuta Małysz (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 2319/13 w sprawie ze skargi M. J. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 14 października 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 2319/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżone przez M. J. postanowienie wydane dnia 14 października 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów, oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 3 września 2013 r. - w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan sprawy:

M. J. (wnioskodawczyni, skarżąca) złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Przedstawiła w nim stan faktyczny, zgodnie z którym była zatrudniona na podstawie umowy o pracę i w ramach obowiązków pracowniczych została delegowana do prac przy projektach badawczych współfinansowanych z uzyskanych przez pracodawcę (spółkę z o.o.) środków pochodzących z bezzwrotnej pomocy udzielonej przez Komisję Europejską (tzw. grantów). W ramach istniejącego stosunku pracy tylko część pracy z etatu była wykonywana przy wymienionych projektach, co jest potwierdzone wewnętrzną dokumentacją pracodawcy. Za pracę wykonywaną przy projektach wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie, które było finansowane przez pracodawcę bezpośrednio z grantów. Od tej części wynagrodzenia pracodawca nie pobierał, jako płatnik, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż zastosował zwolnienie z opodatkowania tych dochodów zgodnie z art.21 ust.1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz.361 ze zm.), zwanej dalej "u.p.d.o.f.". Zwolnienie to zostało zastosowane przez pracodawcę w wyniku uzyskania interpretacji indywidualnych - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał za prawidłowe stanowisko pracodawcy, który stał na stanowisku, że dochody osób fizycznych zatrudnionych przez niego do realizacji projektu w części opłacanej z grantu Komisji Europejskiej są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych w świetle art.21 ust.1 pkt 46 u.p.d.o.f. oraz że pracodawca może skorygować podatek pobrany od wcześniej wypłaconych wynagrodzeń. Wnioskodawczyni została poinformowana o powyższym zwolnieniu przez pracodawcę. Co do pozostałej części wynagrodzenia, niezwiązanego z wykonywaną pracą na rzecz projektów i nieopłacanego z uzyskanych grantów, pracodawca pobierał zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych.