Orzeczenie
Wyrok NSA z dnia 20 października 2016 r., sygn. II FSK 1061/14
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 20 października 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 23 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Go 613/13 w sprawie ze skargi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 9 października 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim na rzecz Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo S. kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Go 613/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim (dalej: "WSA") uchylił zaskarżoną przez Nadleśnictwo S. (dalej: "Nadleśnictwo") decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim (dalej: "SKO", "Kolegium") z dnia 9 października 2013 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").
Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że decyzją z dnia 9 października 2013 r., SKO utrzymało w mocy decyzję Burmistrza D. (dalej: "organ I instancji") wydaną w przedmiocie określenia Nadleśnictwu wysokości zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości za 2008 r. w kwocie 12.922,00 zł. SKO podzieliło pogląd organu I instancji, zgodnie z którym z załącznika nr 3 do umowy wykonawczej zawartej między Nadleśnictwem a E. wynika, że powierzchnia zajęta pod działalność gospodarczą wynosi 15.400 m². Powierzchnię taką wskazują również strony umowy w załączniku nr 3. Zgodnie z postanowieniami umowy wykonawczej, gospodarka leśna na tym obszarze zostaje ograniczona ze względu na prowadzenie działalności gospodarczej przez E. w zakresie przesyłu energii. Zdaniem SKO w sytuacji gdy powierzchnia ta została ustalona w oparciu o dokumenty przedstawione przez Nadleśnictwo, nie zachodziła potrzeba do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego w tym zakresie. Zebrany materiał pozwolił na ustalenie, że podatnikiem co do gruntów zajętych pod linie elektroenergetyczne jest Nadleśnictwo. W przypadku objęcia gruntów opodatkowaniem według stawki jak dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą organ nie musi wykazywać jakie podmioty prowadzą działalność gospodarczą na tych gruntach, gdyż nie ma to znaczenia dla ustalenia wysokości podatku i stawki podatkowej. Nadleśnictwo wskazało, że na tych gruntach posadowione są linie elektroenergetyczne, w związku z tym do dalszego procedowania wystarczający jest ten fakt. Natomiast to, że działalność gospodarczą prowadzą lub mogą prowadzić podmioty, z którymi Nadleśnictwo nie ma podpisanych umów, skutkuje obowiązkiem zastosowania art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. b) w zw. z art. 3 ust. 2 i art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (DZ. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm, dalej: "u.p.o.l."). W toku postępowania stwierdzono, że grunty pozostające w zarządzie Nadleśnictwa, na których posadowione zostały słupy linii energetycznych i linie energetyczne, są gruntami, na których wykonywane są czynności składające się na prowadzenie działalności gospodarczej przez zakłady energetyczne. Uznano, że art. 2 ust. 2 u.p.o.l. stanowi przepis szczególny do art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zakresie dotyczącym opodatkowania podatkiem od nieruchomości m.in. lasów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej i wyłącza w tym przypadku kryterium posiadania gruntów przez osobę o statusie przedsiębiorcy, jako podstawy kwalifikacji przedmiotów opodatkowania. W konsekwencji, jeżeli najwyższą stawką podatkową są obciążone grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w oparciu o kryterium ich posiadania przez podmiot o statusie przedsiębiorcy, bez konieczności rzeczywistego prowadzenia na nich działalności gospodarczej, to tym bardziej taką stawką muszą zostać objęte grunty leśne zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, czyli grunty, na których w rzeczywistości wykonywane są czynności składające się na prowadzenie działalności gospodarczej. Klasyfikowanie gruntów leśnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej jako gruntów pozostałych, byłoby sprzeczne z zasadą sprawiedliwości podatkowej w zakresie równomierności obciążenia podatkowego, nawiązującego do ekonomicznej zdolności płatniczej podatników. Uregulowanie stosunku prawnego łączącego Nadleśnictwo z zakładami energetycznymi, skutkowałoby przeniesieniem obowiązku podatkowego na zakłady energetyczne, a także do obliczenia wymiaru podatku na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.o.l. Brak uregulowania tych stosunków nie może prowadzić do obejścia przepisów prawa podatkowego przez przyjęcie niższych stawek opodatkowania dla gruntów faktycznie zajętych na działalność gospodarczą.
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right