Wyrok NSA z dnia 19 sierpnia 2016 r., sygn. II FSK 2077/14

Przepis art. 181 Ordynacji podatkowej wprowadza odstępstwo od reguły bezpośredniego prowadzenia postępowania dowodowego przez organ podatkowy i w istotny sposób ogranicza zasadę bezpośredniości. Dopuszcza aby w postępowaniu podatkowym były wykorzystane dowody i materiały zgromadzone w innych postępowaniach, w tym także w postępowaniu przeprowadzonym przez Dyrektora UKS, i w konsekwencji powoduje, że nie istnieje prawny nakaz, aby w toku postępowania podatkowego koniecznym było powtórzenie tych dowodów. W konsekwencji korzystanie z tych dowodów samo w sobie nie narusza zasady czynnego udziału strony w postępowaniu podatkowym ani też nie może naruszać jakichkolwiek innych przepisów Ordynacji podatkowej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grażyna Nasierowska, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia WSA (del.) Jacek Niedzielski (sprawozdawca), Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. W. i R. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Po 759/13 w sprawie ze skargi H. W. i R. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H. W. i R. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu kwotę 7200 (słownie: siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z 27 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Go 759/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę H. W. i R. W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 13 maja 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.

1.2. Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że Dyrektor Urzędu Kontroli decyzją z dnia 24 stycznia 2013 r. określił H. W. i R. W. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 374.566 zł. W uzasadnieniu organ I instancji stwierdził miedzy innymi zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o kwotę 1.542.690,57 zł w tym o kwotę 1.529.569,20 zł wynikającą z faktur wystawionych przez A. Spółka z o.o. (dalej A.) oraz W. z o.o. (dalej W.) na zakup oleju napędowego. Zdaniem organu I instancji z zeznań i wyjaśnień pracowników tych spółek wynika jednoznacznie, że spółki w 2006 r. nie dokonywały zakupu oleju napędowego, zatem nie dysponowały paliwem, które mogłoby być przedmiotem rzeczywistych transakcji gospodarczych. W okresie tym działalność spółek sprowadzała się do prowadzenia pozornych czynności zakupu i sprzedaży oleju napędowego i wprowadzania do obrotu gospodarczego "pustych" faktur, które nie odzwierciedlały rzeczywistych transakcji. Obie spółki nie posiadały koncesji na obrót paliwami ciekłymi, nie dysponowały infrastrukturą niezbędną do prowadzenia tego rodzaju działalności, taką jak: baza paliwowa, stacje paliw, zbiorniki na paliwo, dystrybutory, cysterny, a także nie zatrudniały pracowników, którzy mogliby wykonywać czynności związane z handlem paliwami, tj. kierowców, osoby do obsługi klientów.