Wyrok NSA z dnia 25 maja 2016 r., sygn. II FSK 1017/14

Dla stwierdzenia nieważności rozstrzygnięcia naruszenie prawa musi być kwalifikowane do stopnia rażącego - powstającego wówczas, gdy czynności prowadzące do załatwienia sprawy lub samo jej załatwienie nie są realizowane w odniesieniu do stanu prawnego sprawy i jego elementów, ale tak, jak gdyby do ich przeciwieństwa, poprzez zanegowanie w całości lub w części przepisów regulujących stan prawny sprawy. Aby można było mówić o nieważności spowodowanej rażącym naruszeniem prawa, pomiędzy określonym przepisem prawa a podjętym w decyzji rozstrzygnięciem musi zachodzić oczywista sprzeczność, powodująca, że akt taki - pomimo jego ostateczności - nie może pozostawać w obrocie prawnym.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 569/13 w sprawie ze skargi S. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 kwietnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. M. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 12 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Po 569/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę S. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 kwietnia 2013 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r.

2. Ze stanu faktycznego przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że Naczelnik P. Urzędu Skarbowego w P. decyzją z 28 listopada 2011 r. określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w wysokości 84.996 zł. Organ podniósł, że podejmowane przez podatnika w 2006 r. działania w zakresie sprzedaży nieruchomości były transakcjami handlowymi, prowadzonymi w celach zarobkowych i na własny rachunek, noszącymi znamiona działalności gospodarczej. Decyzja ta została doręczona podatnikowi w dniu 16 grudnia 2011 r., zatem termin do wniesienia odwołania upłynął w dniu 30 grudnia 2011 r. Wnioskiem z 11 stycznia 2012 r. skarżący wystąpił o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, zaś samo odwołanie złożył w dniu 23 stycznia 2012 r. Postanowieniem z 16 marca 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu odmówił podatnikowi przywrócenia terminu do wniesienia odwołania stwierdzając, że strona nie wykazała, aby uchybienie terminu nastąpiło bez jej winy. Na powyższe postanowienie podatnik złożył zażalenie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. W związku z cofnięciem skargi postanowieniem z 22 sierpnia 2012 r. Sąd umorzył postępowanie.