Wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. II FSK 439/14

Opinia biegłego, o której stanowi art. 6 ust. 4 u.p.c.c. nie ma szczególnej mocy dowodowej. To zaś oznacza, ze podlega ona swobodnej ocenie, tak jak każdy inny dowód z otwartego katalogu z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 października 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 731/13 w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 13 marca 2013 r., nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 4 października 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, o sygn. akt I SA/Łd 731/13, w sprawie ze skargi R. H. uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 13 marca 2013 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych.

1.2. Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że decyzją z dnia 30 października 2012 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego L. określił Skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 7.516 zł, stwierdzając jednocześnie, że jest to podatek wyższy od pobranego przez notariusza o 2.256 zł. Organ I instancji wskazał, że Skarżący nabył samodzielne dwa lokale mieszkalne. Strony umowy określiły łączną wartość tych lokali na kwotę 263.000 zł. Notariusz, jako płatnik podatku od czynności cywilnoprawnych, na podstawie art. 7 ust 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101 poz. 646 z późn. zm., dalej zwana: "u.p.c.c.") pobrał podatek według stawki 2% w wysokości 5.260 zł. Według organu podana w akcie notarialnym wartość nie odpowiadała wartości rynkowej zdefiniowanej w art. 6 ust. 2 u.p.c.c., wobec czego organ ten wystosował do strony wezwanie do podwyższenia wartości przedmiotu czynności cywilnoprawnej, określając jej wartość rynkową według własnej, wstępnej oceny na łączną kwotę 383.000 złotych. W odpowiedzi na wezwanie Skarżący poinformował, że nie wyraża zgody na podwyższenie wartości zakupionych lokali. Wobec powyższego wartość opisanych wyżej lokali określono z uwzględnieniem opinii biegłego na łączną kwotę 375.800 zł, stosownie do dyspozycji art. 6 ust. 4 u.p.c.c. W tych okolicznościach organ I instancji wydał wspomnianą decyzję z dnia 30 października 2012 r. Skarżący wywiódł odwołanie, w którym zarzucił naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., dalej zwana: "K.p.a.") poprzez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego oraz nie podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do rzetelnego ustalenia wartości nieruchomości, art. 107 § 2 i 3 K.p.a poprzez wykazanie się dowolnością w wydaniu decyzji poprzez niedostateczne i niepełne uzasadnienie, z którego nie wynika, dlaczego wycena rzeczoznawcy wykonana na zlecenie organu podatkowego I instancji różni się od wyceny dokonanej na zlecenie komornika o blisko 80.000 zł, Następnie w toku postępowania odwoławczego, Skarżący w trybie art. 200 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., zwana dalej "Ordynacja podatkowa") wniósł o przeprowadzenie dowodu z wyceny nieruchomości, wykonanej w ramach opisu i oszacowania na zlecenie komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi. Podniósł przy tym, że zwrócił się do komornika celem udostępnienia wyżej opisanego dokumentu, lecz on odmówił wydania go z uwagi na fakt, iż Skarżący nie był stroną postępowania egzekucyjnego.