Wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2016 r., sygn. II FSK 2665/13

Wynagrodzenie za oprogramowanie, wypłacane zagranicznym firmom z Niemiec, Irlandii, USA i Wielkiej Brytanii, nie jest należnością licencyjną. Nie ma zatem od niego podatku u źródła.

Gazeta Prawna nr 15/2016

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia NSA Andrzej Jagiełło, Sędzia NSA Jerzy Płusa, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skarg kasacyjnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów oraz K. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 3455/12 w sprawie ze skargi K. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 8 sierpnia 2012 r. nr IPPB5/423-374/12-4/PS w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargi kasacyjne.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 5 czerwca 2013 r., III SA/Wa 3455/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z 8 sierpnia 2012 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

2. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym: Skarżąca K. Sp. z o.o. złożyła do Ministra Finansów wniosek o wydanie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. We wniosku tym Spółka wskazała, że zajmuje się działalnością marketingową i promocyjną. W ramach swojej działalności Spółka dokonuje zakupu programów komputerowych od spółek posiadających siedzibę poza terytorium Polski m.in. od spółek posiadających siedzibę na terenie Holandii, Republiki Federalnej Niemiec, Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Japonii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Królestwa Niderlandów, Republiki Czeskiej oraz Republiki Litewskiej, Republiki Finlandii, Irlandii. Spółka posiada odpowiednie certyfikaty rezydencji spółek zbywających programy komputerowe poza terytorium Polski Nabywane programy komputerowe można podzielić na następujące kategorie programy komputerowe użytkowane wyłącznie na wewnętrzne potrzeby Spółki w stosunku do, których jest ona końcowym użytkownikiem i czynności dokonywane przez Spółkę ograniczają się do korzystania z programów wyłącznie na własne potrzeby; Spółka nie ma uprawnień do powielania, modyfikacji czy udostępniania osobom trzecim nabywanego programu komputerowego programy odsprzedawane klientom Spółki przy sprzedaży, których Spółka występowała wyłącznie w charakterze pośrednika; umowa licencyjna jest zwierana bezpośrednio pomiędzy klientem Spółki i zagranicznym producentem programu; Spółka nie nabywa we własnym imieniu licencji w związku z czym nie sublicencjonuje praw do programu komputerowego na rzecz swojego klienta; c) programy komputerowe są przedmiotem sublicencji na klientów Spółki (Spółka ma prawo do powielania, modyfikacji czy udostępniania osobom trzecim nabywanego programu komputerowego).