Wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2015 r., sygn. I OSK 1446/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk, Sędzia NSA Bożena Popowska, Sędzia del. NSA Jerzy Solarski (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Dominika Człapińska, po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wr 47/13 w sprawie ze skargi P. G. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od P. G. na rzecz Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wr 47/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu /dalej: WSA/, po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. G. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu /dalej: KWP/ z dnia [...] grudnia 2012 r. Nr [...] w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne - skargę oddalił.

W uzasadnieniu przedstawiono następującą argumentację faktyczną i prawną:

decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. Nr [...] Komendant Powiatowy Policji w Jaworze, w związku z przekroczeniem 24 punktów za naruszenia przepisów ruchu drogowego, skierował skarżącego na badania psychologiczne celem orzeczenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem.

Po rozpatrzeniu odwołania KWP decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji. Wyjaśnił, że podstawę rozstrzygnięcia stanowią przepisy art. 124 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm., dalej: ustawa), a wszystkie punkty przypisano odwołującemu się w czasie obowiązywania rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236, poz. 1998 ze zm., dalej: rozporządzenie z 20 grudnia 2002 r.). Od 9 czerwca 2012 r. obowiązuje nowe rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. o identycznym tytule (Dz. U. z 2012, poz. 488, dalej: rozporządzenie z 25 kwietnia 2012 r.), jednak zmiana stanu normatywnego nie ma istotniejszego znaczenia, gdyż przepisy wchodzące w rachubę przy ocenie stanu faktycznego sprawy - zwłaszcza § 8 ust. 4 i 6 obu rozporządzeń - nie różnią się w istocie brzmieniem. KWP podkreślił, że pełnomocnik zainteresowanego nie zakwestionował faktu dopuszczenia się przez mocodawcę naruszeń przepisów ruchu drogowego, za które przypisano mu łącznie 25 punktów, zarzucił natomiast brak uwzględnienia odbycia odpowiedniego szkolenia, co - stosownie do § 8 ust. 4 rozporządzenia - powinno skutkować odjęciem 6 punktów. W sprawie nie powinien mieć też zastosowania § 8 ust. 6 rozporządzenia, gdyż wykracza poza zakres upoważnienia zawartego w art. 130 ust. 4 ustawy. Redukcja punktów, której należało dokonać, czyni zaś bezprzedmiotowym kierowanie zainteresowanego na badania psychologiczne. KWP odnosząc się do tych zarzutów wskazał na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego oraz sądowoadministracyjne świadczące o braku podstaw do uznania § 8 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego, jako sprzecznego z delegacją ustawową, gdyż przyjęta w tym przepisie regulacja służy dyscyplinowaniu kierowców i wdrażaniu ich do przestrzegania przepisów ruchu drogowego. Twierdzenie o możliwości zmniejszenia liczby punktów - w odniesieniu do kierowcy, który przekroczył już limit 24 punktów - niweczyłoby w istocie możliwość stosowania środków przewidzianych w art. 124 ust. 1 pkt 2 lit. "b" i art. 138 ust. 1 ustawy, a tym samym osiągnięcia w/w celów. Skoro odwołujący się odbył szkolenie już po przekroczeniu dopuszczalnego limitu punktów, brak było możliwości dokonania na tej podstawie redukcji punktów w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Dodatkowo podkreślono, że zainteresowany wyrokiem Sądu został uznany winnym spowodowania wypadku drogowego, która to okoliczność na podstawie art. 124 ust. 1 pkt 3 ustawy i tak uzasadniałaby skierowanie na badania psychologiczne.