Wyrok NSA z dnia 1 kwietnia 2015 r., sygn. I OSK 2774/14

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany granicami skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania. Wobec tego nie jest zobowiązany ani uprawniony do poprawiania jakichkolwiek błędów skargi kasacyjnej, sporządzonej przecież przez wykwalifikowanego prawnika, a takim jest sędzia. Przytoczenie jako podstawy skargi kasacyjnej przepisu, który nie miał w sprawie zastosowania, zarzut taki dyskwalifikuje.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Morys sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) sędzia del. WSA Iwona Bogucka Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 409/14 w sprawie ze skargi J. T. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w trybie wznowienia postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 lipca 2014 r., II SA/Wa 409/14 oddalił skargę J. T. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia prawomocnej decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów o odmowie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk prawnych.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z [...] lutego 2005 r. odmówiła zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z [...] czerwca 2004 r. o nadaniu J. T. stopnia doktora habilitowanego nauk prawnych i po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z [...] grudnia 2005 r., nr [...] utrzymała w mocy decyzję poprzedzającą. Skarga J. T. na tę decyzję została prawomocnie oddalona wyrokiem WSA w Warszawie z 11 września 2006 r., I SA/Wa 520/06 (wyrok NSA z 2 sierpnia 2007 r., I OSK 1187/07).