Wyrok NSA z dnia 26 listopada 2015 r., sygn. I FSK 1357/14

Podniesienie zarzutu naruszenia art. 122 o.p., bez szczegółowego wskazania, które przepisy postępowania wyjaśniającego zostały naruszone, nie może odnieść zamierzonego skutku.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (spr.), Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. sp. z o. o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2539/13 w sprawie ze skargi P. sp. z o. o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 29 sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od maja do grudnia 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. sp. z o. o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1.800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 marca 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 2539/13, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) dalej p.p.s.a., oddalił skargę P. sp. z o.o., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 29 sierpnia 2013 r., w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego, kwoty różnicy podatku oraz kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w podatku od towarów i usług za miesiące od maja do grudnia 2009 r. 1. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi W wyniku postępowania kontrolnego w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2009r. przeprowadzonego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. sp. z o.o. dalej: "Skarżąca" lub "Spółka" stwierdzono, iż Skarżąca w okresie od maja do grudnia 2009r. ujęła w rejestrach zakupu i rozliczyła w deklaracjach VAT - 7 za poszczególne miesiące ww. okresu podatek naliczony wynikający z 7 faktur wystawionych przez firmę A. z siedzibą w O. W toku postępowania kontrolnego ustalono, że A.S. prowadzący działalność pod firmą A. wystawiał faktury niepotwierdzające czynności, a zatem ustalono, że transakcje pomiędzy Skarżącą a A. nie potwierdzają rzeczywistych czynności dokonanych między tymi podmiotami. Decyzją z dnia 7 marca 2013 r., Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił Skarżącej kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za okresy od maja do sierpnia 2009r. oraz od października do grudnia 2009r., kwotę zwrotu różnicy podatku od towarów i usług za okresy od maja do sierpnia 2009r. oraz zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za wrzesień 2009r. Natomiast Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 29 sierpnia 2013 r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy powołał się na przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54. poz. 535. ze zm.:) - dalej: "ustawy o VAT" tj. art. 86 ust. 1 a także art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT. W ocenie organu odwoławczego w sprawie zostało udowodnione, że towary dokumentowane spornymi fakturami nie zostały dostarczone przez wystawcę tj. przez A. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że powyższa teza wynika m.in. z pisma A.S. z dnia 18 maja 2011r., który wyjaśnił, że faktury wystawiane na rzecz Skarżącej dotyczyły sprzedaży m.in. prętów metalowych, profili pochodzących z wolnego rynku po cenie złomu. Dodatkowo w piśmie z dnia 4 sierpnia 2011r. stwierdził, że dostawcą towarów odsprzedawanych Skarżącej był D.P. A.S. wyjaśnił też, że występował jako "pośrednik" w transakcji między Skarżącą a D.P., który zajmował się kontaktami z firmami oraz transportem towarów do firm przy użyciu własnego transportu. Potwierdził, że na spornych fakturach widnieje jego podpis oraz wyjaśnił, że fizycznym wystawianiem spornych faktur zajmował się R.B., który był zatrudniony przez firmę A. i który zajmował się prowadzeniem spraw tej firmy. R.B. składając zeznania potwierdził, że osobą zajmującą się transportem do kontrahentów był D.P. Ponadto potwierdził, że w A. zajmował się m.in. wystawianiem i drukowaniem faktur. Podał, że zamówienia do A. przekazywał D.P., który był łącznikiem ze Skarżącą. Natomiast D.P. jednoznacznie stwierdził, że prowadził działalność w zakresie wystawiania faktur posługując się firmami G. sp. z o.o. oraz E. Sp. z o.o. oraz wyjaśnił, że wymienione spółki nie świadczyły usług oraz nie sprzedawały towarów do A. Zaprzeczył jakoby dostarczał jakiekolwiek towary Skarżącej. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał ponadto, że w aktach znajdują się faktury wystawiane przez E. Sp. z o.o. dla A., których porównanie z fakturami wystawionymi przez A. na rzecz Skarżącej, prowadzi do wniosku, że odnoszą się do tych samych rodzajów i ilości towarów, które zostały wyszczególnione przez A. na spornych fakturach. Organ odwoławczy biorąc pod uwagę zeznania D.P., który stwierdził, że wystawiał jedynie puste faktury, nie dokonując przy tym faktycznych dostaw towarów, za udowodnioną uznał, okoliczność, iż A. nie dysponował towarami, których dostawę dokumentują faktury wystawione przez E. Sp. z o.o dla A. Nie mógł zatem dokonywać dostaw opisanych na spornych fakturach wystawionych przez A. na rzecz Skarżącej. W świetle powyższego Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że z zebranego materiału dowodowego wynika, że A. wystawiało faktury na rzecz Skarżącej, które nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. A. nie wykonywała czynności opisanych na spornych fakturach. Skarżąca nie miała więc prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tych faktur zgodnie z przywołanymi wyżej art. 86 ust. 1 i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT. 3. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Zdaniem Sądu organy podatkowe rozpatrując sprawę działały zgodnie z zasadami prawa podatkowego regulowanymi w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j., Dz. U. z 2015r., poz. 613), dalej O.p. W toku prowadzonego postępowania zgromadzono obszerny materiał dowodowy obejmujący w szczególności zeznania świadków, to jest osób reprezentujących podmioty, które miały dokonywać spornych dostaw, pracowników tych podmiotów, osób które miały dostarczać towar oraz pracowników Skarżącej. Dodatkowo uzyskano informacje o warunkach w jakich dostawcy spornych towarów prowadzili działalność gospodarczą. Z powyższych dowodów zdaniem Sądu wynika, że osobą która łączyła wszystkie trzy podmioty wystawiające sporne faktury dla Skarżącej był R.B., który zajmował się ich organizacją i biurowością, a którego osoby zarządzające tymi podmiotami wskazywały nadto jako odpowiedzialnego za zakupy i sprzedaż towarów. Podobne dla tych podmiotów były także okoliczności związane z nabyciem towaru, który miał być następnie sprzedany Skarżącej. Wszystkie zeznające osoby zaprzeczyły jakoby uczestniczyły bezpośrednio w zakupie i sprzedaży tego towaru wskazując jednocześnie, iż w czynności te wykonywane były przez inne osoby lub zasłaniały się niepamięcią w tym zakresie. Podniesiona przez stronę Skarżącą okoliczność, że dokonywała płatności z tytułu spornych faktur nie przesądza zdaniem Sądu o tym, że faktury te dokumentowały rzeczywiste transakcje. Płatności, o których wyżej mowa mogły jedynie uwiarygodniać fikcyjne transakcje, jak również to, że nie musiały mieć one charakteru definitywnego. Nadto w ocenie Sądu żądanie Strony powtórzenia w postępowaniu podatkowym dowodów w postaci przesłuchania świadka, który uprzednio był przesłuchany, w celu zadośćuczynienia żądaniu strony przeprowadzenia dowodu z art. 188 O.p., jest uzasadnione tylko wówczas, gdy Strona ta wskaże na konkretne istotne okoliczności faktyczne niezbędne do wyjaśnienia sprzeczności w tych zeznaniach w porównaniu z dotychczas zebranym materiałem dowodowym. Jednakże w ocenie Sądu złożone wcześniej zeznania świadków R.B., R.B. oraz D.P. wskazują na fikcyjny charakter spornych transakcji, a zatem przeprowadzenie dalszych dowodów na tę okoliczność nie było celowe. Sąd dodał, że zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT tylko faktura rzetelna od strony podmiotowej i przedmiotowej, tzn. dokumentująca rzeczywistą czynność opodatkowaną podatnika, przez niego wykonaną i udokumentowaną tą fakturą, daje jej odbiorcy uprawnienie do odliczenia wykazanego w niej podatku. Jeżeli zatem faktura stwierdza czynności, które nie zostały dokonane, podatek w niej wykazany nie może obniżać podatku należnego. A zatem skoro organy podatkowe w sposób prawidłowy ustaliły, że posiadane przez Skarżącą faktury wystawione przez A. A.S., nie dokumentują rzeczywistych transakcji, to zasadnie uznały, iż nie mogą one stanowić źródła prawa do odliczenia przez Skarżącą podatku naliczonego wynikającego z tych faktur. 3. Skarga kasacyjna Skarżąca Spółka w skardze kasacyjnej zaskarżyła wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 3 p.p.s.a. w związku z art. 134 tej ustawy, zobowiązujących Sąd pierwszej instancji do zbadania, czy przy wydaniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi w związku z art.122 O.p., zobowiązującym organy do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz załatwienia sprawy w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., zobowiązującym Sąd do uchylenia decyzji w całości lub w części w zakresie stwierdzenia, czy naruszenie przez organy podatkowe przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dalej wskazano na naruszenie art. 3 § 1 i 2 p.p.s.a. oraz zgodnie z art. 134 § 1 i 2 p.p.s.a., to jest zasady nakazującej w ramach kontroli aktów organów administracji, egzekwowanie od organów podatkowych stosowania postulatu orzekania w razie wątpliwości na korzyść podatnika oraz stosowania zasady zaufania obywatela do organów państwa nakazującej organom podatkowym orzekanie zgodnie z prawem bez oglądania się na doraźne korzyści dla fiskusa (art. 121 § 1 w zw. z art. 124 O.p.). W trzecim zarzucie skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd naruszył art. 113 § 3 p.p.s.a., pozwalający przewodniczącemu zamknąć rozprawę, gdy uzna sprawę za dostatecznie wyjaśnioną, podczas gdy podczas rozprawy Sąd pierwszej instancji nie przeprowadził wnikliwie sądowego postępowania dowodowego, przez co złamał w sposób rażący podatkowe prawa procesowe strony. Zdaniem Skarżącej wszystkie wskazane powyżej zarzuty miały wpływ na wynik sprawy. Wskazując na powyższe zarzuty autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a także o zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.