Wyrok NSA z dnia 28 maja 2015 r., sygn. I FSK 483/14

W świetle art. 70 § 1 i art. 208 § 1 oraz art. 233 § 1 pkt 2 lit. a/ O.p. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2005 r. po upływie terminu przedawnienia nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania podatkowego i orzekanie o wysokości zobowiązania podatkowego, które wygasło przez zapłatę (art. 59 § 1 pkt 1 O.p.).

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Izabela Najda - Ossowska, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. U. i T. U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt III SA/Gl 1497/13 w sprawie ze skargi J. U. i T. U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 29 maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do lipca 1999 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 listopada 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w sprawie o sygnaturze akt III SA/Gl 1497/13, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.,) dalej p.p.s.a., oddalił skargę J.U. oraz T.U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 29 maja 2013 roku w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do lipca 1999 r.

1. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy własną decyzję z 28 marca 2013r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z 11 lipca 2008r., którą organ ten wydał dla Skarżących prowadzących działalność gospodarczą jako Przedsiębiorstwo Budowlane U. J.iT.U. decyzje w podatku od towarów i usług za okres od stycznia do lipca roku 1999, zmieniające rozliczenie w tym podatku dokonane przez podatnika w złożonych deklaracjach. Podstawę prawną decyzji stanowiły art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 13 § 1 pkt 2 lit. c ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2012r. poz. 749 z późniejszymi zmianami) dalej O.p. Pierwszy Urząd Skarbowy, wydał 29 czerwca 2000r. dla Przedsiębiorstwa Skarżących decyzje w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od stycznia do lipca 1999 roku. Na powyższe decyzje Strona złożyła skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Gliwicach, który wyrokiem z 25 marca 2002r. sygn. akt I SA/Ka 219-238/01 uchylił ww. decyzje. Wykonując powyższy wyrok, organ drugiej instancji decyzjami z 24 września 2002r. uchylił decyzje organu pierwszej instancji i przekazał sprawy do ponownego rozpatrzenia. Postępowanie przed organem pierwszej instancji toczyło się do 2008r., z uwagi na nieprzedłożenie przez stronę żądanych przez organ dokumentów, które niezbędne były do wykonania polecenia organu odwoławczego, a wcześniej orzeczenia Sądu. W 2008r. organ pierwszej instancji, po przeprowadzeniu stosownego postępowania wyjaśniającego stwierdził, że zobowiązania podatkowe za poszczególne miesiące 1998r. uległy przedawnieniu. W związku z powyższym decyzją 11 lipca 2008r. Naczelnik Urzędu Skarbowego umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie podatkowe wszczęte w sprawie określenia podatku od towarów i usług za okres od stycznia do lipca 1999r. Decyzja ta stała się ostateczna w administracyjnym toku instancji ponieważ strona nie wniosła od niej odwołania. Pismem z 26 listopada 2012r. pełnomocnik Skarżących zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności w/wym. decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z 11 lipca 2008r. Jako podstawę prawną złożonego żądania pełnomocnik powołał przesłankę wskazaną w art. 247 § 1 pkt 2 i 3 O.p., tj. wydanie decyzji bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa. Pełnomocnik strony zarzucił Naczelnikowi Urzędu Skarbowego wydanie decyzji bez podstawy prawnej (prawno-procesowej) z tego względu, że organ ten niesłusznie jednym rozstrzygnięciem połączył 7 autonomicznych postępowań podatkowych, prowadzonych w przedmiocie określenia podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do lipca 1998r., i wydał w tym zakresie jedną, łączną decyzję, którą umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie w 7 odrębnych sprawach. Zdaniem pełnomocnika, każda spośród wymienionych 7 osobnych spraw administracyjnych powinna zakończyć się wydaniem odrębnej decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty albo w inny sposób kończącej postępowanie w danej instancji.