Wyrok NSA z dnia 5 lutego 2015 r., sygn. I FSK 2114/13

Indywidualna interpretacja nie jest aktem stosowania prawa, a jedynie stanowiskiem o jego rozumieniu przepisów prawa w odniesieniu do określonych stanów faktycznych wynikających z wniosku o interpretację. W sytuacji, kiedy wniosek o interpretację dotyczy kilku kwestii prawnych lub zawiera kilka stanów faktycznych, a organ zamieści odpowiedź w jednym dokumencie możemy mówić o kilku interpretacjach. Niecelowym i ograniczającym zasadę ekonomiki postępowania byłoby uchylanie całej interpretacji, jeżeli wnioskodawca zaskarżył jedynie tę jej część, w której organ uznał stanowisko strony za nieprawidłowe.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Wiatrowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA (del.) Dagmara Dominik-Ogińska, Protokolant Marta Sokołowska-Juras, po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 377/13 w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 31 października 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.

1.1. Wyrokiem z 31 lipca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 377/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. (dalej "spółka", "skarżąca") uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w części uznającej stanowisko spółki za nieprawidłowe stwierdzając, że nie podlega ona w tym zakresie wykonaniu oraz zasądził na rzecz spółki zwrot kosztów postępowania sądowego.

1.2. Przedstawiając stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług spółka wskazała, jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006 r. Nr 89 poz. 625 ze zm.). Na podstawie art. 45a ust. 3 tej ustawy w związku z § 42 pkt 10 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego (Dz.U. Nr 93 poz. 623 ze zm.) skarżąca z tytułu niedotrzymania parametrów jakościowych energii elektrycznej w wysokości określonej w taryfie lub umowie zobowiązana jest udzielić odbiorcy energii bonifikaty. Wskazała następnie, że w niektórych przypadkach (§ 37 i § 37a rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną Dz.U. Nr 128, poz. 895 ze zm. - dalej: "rozporządzenie Ministra Gospodarki z 2007 r.") stawki bonifikat wskazane w przepisach nie podlegają modyfikacji przez przedsiębiorstwo energetyczne, w innych (§ 38) znajdują zastosowanie, jeżeli odpowiednie ustalenia nie zostaną zawarte w umowach sprzedaży lub dostawy energii elektrycznej. W dalszej części wniosku podała, że przykładowo obowiązek zapłaty przez skarżącą bonifikaty może wystąpić, gdy: