Wyrok NSA z dnia 26 marca 2015 r., sygn. I FSK 55/15

Jeżeli podmiot gospodarczy podjął wszelkie działania, jakich można od niego w sposób uzasadniony oczekiwać, w celu upewnienia się, że transakcje, w których uczestniczy, nie wiążą się z przestępstwem w zakresie podatku VAT, czy w innej dziedzinie, może on domniemywać legalność tych transakcji bez ryzyka utraty prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Maria Dożynkiewicz (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 19 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 290/14 w sprawie ze skargi M. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 22 kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lutego do grudnia 2008 r.: 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od M. F. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 19 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 290/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę w sprawie ze skargi M. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z 22 kwietnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lutego do grudnia 2008 r.

2. Uzasadniając wyrok, WSA wskazał, że decyzją z 4 grudnia 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. określił skarżącemu zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące od lutego do grudnia 2008 r. Organ pierwszej instancji zakwestionował prawo skarżącego do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez firmę H. Zdaniem organu faktury te nie dokumentowały rzeczywistych transakcji.

Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z 22 kwietnia 2014 r., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Zdaniem organu odwoławczego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy świadczył o tym, że T. N. nie dysponował towarem wyszczególnionym na fakturach wystawionych na rzecz skarżącego, w konsekwencji faktury te nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Organ zauważył m.in., iż T. N. zaewidencjonował jedynie część z wystawionych przez siebie faktur VAT, gdzie jako nabywca wskazany został skarżący, brak było umów, faktur VAT i jakiejkolwiek innej dokumentacji wskazującej na podjęcie współpracy z firmami transportowymi. Nie dysponował on środkami trwałymi w postaci samochodów. Żadna ze stron transakcji nie jest w stanie wyjaśnić w jaki sposób, jakimi środkami i przez kogo towar był transportowany. Dodatkowo w 2008 r. T. N. nie zatrudniał pracowników, a miejscem prowadzonej działalności były pomieszczenia w domu należącym do jego rodziców. Organ odwoławczy ustalił także, iż T. N. nie nabył wcześniej towaru przed jego rzekomą dalszą odsprzedażą. W ocenie organu drugiej instancji zgromadzony materiał dowodowy dowodzi, iż skarżący nie wykazał należytej staranności kupieckiej. Wynika to z braku działań podatnika zmierzających do sprawdzenia wiarygodności podmiotu, od którego nabywał towary. Z zeznań skarżącego wynikało, że nie sprawdził on czy podmiot, który wystawiał faktury jest podatnikiem, czy dysponuje towarem będącym przedmiotem transakcji, brak było działań zmierzających do upewnienia się czy podmioty działające na wcześniejszych etapach obrotu dopuszczają się nieprawidłowości lub przestępstwa. Podatnik poznał swojego kontrahenta za pośrednictwem internetu, a kontakt z tą firmą opierał się na rozmowach telefonicznych, nie weryfikował nigdy towaru będącego przedmiotem sprzedaży, nie kontrolował i nie nadzorował jego transportu, brak było zainteresowania kto tego transportu dokonał.