Wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. II FSK 1195/15

Naczelny Sąd Administracyjny będący sądem drugiej instancji nie może przeprowadzić dowodów uzupełniających z dokumentów, ponieważ ustalenia faktyczne dokonane w tym trybie nie podlegałyby już kontroli instancyjnej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, , , po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej C. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2083/14 w sprawie ze skargi C. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 1 sierpnia 2014 r. nr ... w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (sygn. akt I SA/Wr 2083/14) oddalił skargę C. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 1 sierpnia 2014 r. w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych.

2. Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy: skarżoną decyzją z 1 sierpnia 2014 r. organ podatkowy, po rozpatrzeniu odwołania skarżącej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z 5 czerwca 2014 r., w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w zryczałtowanym podatku dochodowym z tytułu zbycia (zamiany) lokalu mieszkalnego, wynikającym z decyzji Naczelnika US z 10 kwietnia 2014 r. w kwocie należności głównej 51.607 zł wraz z odsetkami za zwłokę, których wartość na dzień złożenia wniosku wynosiła 30.208 zł. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 233 § 1 pkt 1 oraz art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.).

Z akt sprawy wynika, że pismem z 14 kwietnia 2014 r., zatytułowanym "prośba", strona wniosła o umorzenie podatku z tytułu zamiany mieszkania. Podała, że musiała zamienić mieszkanie, gdyż nie była w stanie utrzymać mieszkania o powierzchni 77,82 m² (w wyniku zamiany otrzymała mieszkanie o powierzchni 32,40 m²). Uzasadniała, że zamiana mieszkania uchroniła ją od "utraty dachu nad głową". Zarzuciła, że nikt jej nie poinformował, iż - z tytułu zamiany mieszkania - powinna zapłacić podatek i że - bez konieczności zapłaty podatku - zamiany mogła dokonać dopiero po upływie pięciu lat od daty wykupu mieszkania. Zważyła na konieczność ponoszenia przez nią wysokich kosztów związanych z utrzymaniem, zakupem leków, spłatą zadłużenia, które musi pokryć z niewielkiej emerytury. Wskazała na swoją trudną sytuację rodzinną (śmierć męża w 1993 r., konieczność utrzymania trójki nieletnich i uczących się dzieci), zdrowotną (liczne schorzenia, częstą hospitalizację, wymóg brania leków i trzymania ścisłej diety). Oświadczyła, że nie posiada żadnych wartościowych przedmiotów (innych możliwości), które pozwoliłyby jej na zapłacenie tak wysokiej kwoty podatku i że jej emerytura wynosi 1.182,43 zł, z czego na opłaty i leki wydatkuje ponad 800 zł.