Wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. II FSK 2901/12

Nawet jeśli darczyńca i obdarowany umówili się co do warunków zwrotu świadczenia, to i tak trzeba zapłacić daninę.

Gazeta Prawna nr 15/2015

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2012 r. sygn. akt VIII SA/Wa 82/12 w sprawie ze skargi P. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. O. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kwotę 2.700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w sprawie o sygn. akt VIII SA/Wa 82/12 oddalił skargę P. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 listopada 2011 r. w przedmiocie podatku od spadków i darowizn.

1.2. Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że decyzją z dnia 24 sierpnia 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. ustalił Skarżącemu zobowiązanie w podatku od spadków i darowizn w wysokości 58.305,- zł z tytułu darowizny środków pieniężnych w kwocie 500.000,- zł dokonanej w dniu 7 października 2010 r. Jako podstawę rozstrzygnięcia wskazano art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z dnia 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.; zwana dalej: "u.p.s.d."). W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że Skarżący na podstawie umowy darowizny z dnia 22 września 2010 r., o trzymał od darczyńcy środki pieniężne w łącznej kwocie 3.500.000 zł. Skarżący dołączył potwierdzenie dokonania przez darczyńcę 5 przelewów bankowych, potwierdzających spełnienie przyrzeczonego świadczenia. Z treści pisemnej umowy darowizny złożonej przez Skarżącego do akt podatkowych wynikało, iż umowa ta została zawarta pod warunkiem rozwiązującym. W przypadku wystąpienia któregokolwiek z przesłanek określonych w umowie, obdarowany zobowiązany został do zwrotu całości przyrzeczonego świadczenia w terminie 14 dni od uzyskania informacji. Jeden z warunków się spełnił. Dlatego Skarżący dokonał zwrotu darowizny w całości 22 lutego 2011 r. w formie przelewu na rachunek bankowy darczyńcy. Jednocześnie złożył korektę zeznania podatkowego oraz wystąpił o wydanie decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe w kwocie 0 zł. Organ I instancji ustalił, że strony umowy darowizny miały świadomość co do istoty dokonanej czynności prawnej. Przyjął, że warunek rozwiązujący zawarty w umowie stanowił zabezpieczenie środków finansowych na potrzeby działalności gospodarczej darczyńcy. Naczelnik US nie uwzględnił nadto oświadczenia darczyńcy z 28 czerwca 2011 r., że uchyla się on od skutków prawnych swojego oświadczenia woli (umowy darowizny), gdyż nie wiedział, że na gruncie przepisów prawa podatkowego niedopuszczalne jest zawarcie umowy darowizny pod warunkiem rozwiązującym. Naczelnik US wydał decyzję wymiarową, gdyż nie znalazł podstaw do umorzenia postępowania podatkowego na podstawie art. 6 ust. 3 u.p.s.d. Od powyższego rozstrzygnięcia wywiedzione zostało odwołanie, w którym wniesiono o uchylenie w całości decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania. Zarzucono naruszenie art. 6 ust.3 u.p.s.d. oraz art. 199a § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej zwana: "Ordynacja podatkowa").