Wyrok NSA z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. I FSK 485/14

Przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. nie może być więc uznany za samodzielną czy samoistną podstawę kasacyjną, ponieważ powołując art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., trzeba jednocześnie wskazać, jakie naruszenia prawa Sąd stwierdził i mimo to zaskarżonego aktu nie uchylił.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA, Arkadiusz Cudak, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1196/13 w sprawie ze skargi W. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 18 lutego 2013 r. nr ... w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. T. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 14 listopada 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1196/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 18 lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia w podatku od towarów i usług wysokości zobowiązania podatkowego za okres od marca do października 2008 r. i za grudzień 2008 r. oraz nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za styczeń, luty, sierpień i listopad 2008 r.

2. W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w O. decyzją z 17 kwietnia 2012 r. określił skarżącemu prawidłowe kwoty zobowiązań podatkowych oraz nadwyżek podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2008 r. Po rozpatrzeniu odwołania podatnika decyzją z 18 lutego 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. W toku postępowania organy ustaliły, że skarżący prowadził działalność gospodarczą pod nazwą K. w zakresie produkcji i sprzedaży odzieży, które były opodatkowane stawką VAT 22 %. Dodatkowo część sprzedaży zaewidencjonowana została jako zwolniona i dotyczyła kosztów przesyłek pocztowych lub kurierskich. Skarżący sprzedawał część towarów za pośrednictwem serwisu aukcyjnego A. (z kilku kont). Należności za sprzedaż otrzymywane były w części gotówką, a w większości wpływały na rachunki skarżącego w różnych bankach. Przedstawione przez skarżącego dokumenty pozwoliły na ustalenie wartości sprzedaży oraz kwot podatku należnego, a uzyskane z banków informacje na ustalenie wartości wpływów związanych ze sprzedażą towarów. W przypadku części sprzedaży dokonanej w latach 2007 i 2008 stwierdzono zapłatę gotówkową. Ani organ podatkowy, ani skarżący nie byli w stanie dokładnie przyporządkować poszczególnych transakcji do rodzaju płatności (gotówką lub przelewem). Różnice między obrotem ustalonym przez organ podatkowy a tym wykazanym przez skarżącego w złożonych deklaracjach skarżący wyjaśniał tym, że ewidencjonowanie obrotu następowało z chwilą wystawienia faktury lub zaewidencjonowania na kasie rejestrującej i wysyłki towaru, a nie w momencie wpływu należności (zapłaty). W ocenie organów obowiązek podatkowy powstał z chwilą otrzymania wpłat, a więc w sposób przewidziany w art. 19 ust. 11 lub ust. 13 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej u.p.t.u.). Skarżący nie negował prawidłowości wyliczonej podstawy opodatkowania co do zasady, lecz nie zgodził się jedynie z przyjęciem do podstawy opodatkowania stawką 22 % kosztów wysyłki. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej koszty wysyłki ponoszone w związku ze sprzedażą towarów, stanowią element świadczenia zasadniczego i powinny zwiększać kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów oraz zostać opodatkowane według stawki właściwej dla głównego świadczenia (w tym przypadku 22 %). Usługi pocztowe świadczone były wprawdzie przez podmiot trzeci, lecz uznawane są za wykonane przez usługodawcę zasadniczej usługi (dostawy), zatem przenoszenie kosztów przesyłki na zasadzie "refakturowania" z zachowaniem zwolnienia nie było prawidłowe.