Wyrok NSA z dnia 29 maja 2014 r., sygn. I OSK 2722/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Banasiewicz (spr.) sędzia NSA Monika Nowicka sędzia del. WSA Jacek Fronczyk Protokolant sekretarz sądowy Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 1449/11 w sprawie ze skargi Z. P. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1449/11 oddalił skargę Z. P. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty.

W uzasadnieniu wyroku podano następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] maja 2011 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania Z. P. od decyzji Wojewody Lubuskiego z dnia [...] lutego 2011 r. potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Decyzja powyższa została wydana w następującym stanie sprawy:

Wnioskiem z dnia [...] października 2008 r. Z. P. wystąpił do Wojewody Lubuskiego o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Wojewoda Lubuski decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. potwierdził Z. P. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Wartość pozostawionej nieruchomości ustalono w oparciu o opinię biegłego rzeczoznawcy na kwotę 54.533,56 zł, z czego 20% stanowi kwotę 10.906,71 zł. Kwotę należną Z. P. w wysokości 1/3 powyższej wartości, organ ustalił na kwotę 3.635,57 zł. Organ podniósł, że w sprawie ustalono, że J. K. pozostawił w miejscowości J., powiat C., województwo t. nieruchomość, w skład której wchodziła chata o kubaturze 72 m3, stajnia o kubaturze 77 m3 oraz ziemia rolna o pow. 0,56 ha. J. K. przybył na obecne terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w 1945 r. i zamieszkiwał w miejscowości N., co wynika z potwierdzonej urzędowo za zgodność z oryginałem karty ewakuacyjnej z dnia 14 kwietnia 1945 r. oraz oświadczenia wnioskodawcy Z. P. (z dnia 14 sierpnia 2009 r. i z dnia 20 kwietnia 2010 r.). Organ wskazał, że z postanowień Sądu Rejonowego w N. wynika, że spadek po J. K. nabyły żona A. K. i córka J. P. po 1/2 części. Spadek po zmarłej w dniu 16 lutego 1981 r. A. K. nabyła córka J. P. Natomiast spadek po zmarłej w dniu 25 września 2002 r. J. P. nabyły jej dzieci: Z. P., H. B. i D. B., każde z nich po 1/3 części. Wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. K. nieruchomości pozostawionej poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej złożył tylko Z. P. Pozostali spadkobiercy; H. B. i D. B., oświadczeniami poświadczonymi notarialnie wskazały Z. P. jako osobę uprawnioną do realizacji prawa do rekompensaty, które to oświadczenia zostały złożone po dniu 31 grudnia 2008 r. Wobec tego nie mogły być zdaniem organu uwzględnione, jako złożone z uchybieniem terminu, o jakim mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm.).