Wyrok NSA z dnia 8 października 2014 r., sygn. I OSK 412/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.), Sędzia NSA Bożena Popowska, Sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz, Protokolant starszy asystent sędziego Dorota Chromicka, po rozpoznaniu w dniu 8 października 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. S., K. M., S. K., Z. K., J. vel J. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1384/12 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 23 października 2012 r., I SA 1384/12 oddalił skargę J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] grudnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z [...] lutego 1956 r., nr [...] o odmowie ustanowienia prawa własności czasowej do nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. [...], ozn. nr hip. [...]. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja została wydana w postępowaniu nadzorczym, w którym obowiązkiem organu było zbadanie, czy kontrolowane orzeczenie nie było dotknięte jedną z wad wskazanych w art. 156 § 1 k.p.a. Natomiast w tym postępowaniu organ nie ustosunkowuje się do wniosku o przyznanie prawa własności czasowej, albowiem może to nastąpić jedynie w postępowaniu zwykłym.

Przez pojęcie "rażącego naruszenia prawa", o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., należy rozumieć naruszenie wyraźne, niebudzącej wątpliwości interpretacyjnych normy prawa materialnego - w niniejszej sprawie są to art. 1, art. 7 i art. 8 dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Chodzi o takie sytuacje, gdy zestawienie treści aktu prawnego z treścią przepisu prowadzi w sposób niebudzący wątpliwości do wniosku, że pozostają one w sprzeczności. Natomiast naruszenie przepisów proceduralnych może stanowić podstawę stwierdzenia nieważności badanego aktu, jeżeli zostało wyszczególnione w art. 156 § 1 k.p.a. (np. wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości). W konsekwencji inne naruszenia przepisów proceduralnych nie mogą być kwalifikowane jako wyczerpujące dyspozycję art. 156 § 1 pkt 2 in fine k.p.a. Stąd ocena postępowania dowodowego, także jego uzupełnienie, może nastąpić jedynie w ramach postępowania odwoławczego, a także w toku postępowania, o którym mowa w art. 145 k.p.a. (zob. wyrok NSA z 9 września 2010 r., I OSK 1472/09).