Wyrok NSA z dnia 2 lipca 2014 r., sygn. I OSK 565/14

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia WSA del. Agnieszka Miernik Protokolant asystent sędziego Dorota Chromicka po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 1086/13 w sprawie ze skargi M. H. na decyzję Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania stypendium ministra za wybitne osiągnięcia 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza na rzecz M. H. od Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego kwotę 265,40 (dwieście sześćdziesiąt pięć złotych czterdzieści groszy) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z [...] marca 2013 r., nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję z [...] grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania stypendium ministra za wybitne osiągnięcia na rok akademicki 2012/2013.

W uzasadnieniu, Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że stosownie do art. 181 ust. 2 ustawy z 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 572 ze zm., dalej "p.s.w."), stypendium ministra za wybitne osiągnięcia może być przyznane studentowi szczególnie wyróżniającemu się w nauce lub posiadającemu wybitne osiągnięcia naukowe, artystyczne lub sportowe. Nie ulega wątpliwości, że wydawana na podstawie tego przepisu decyzja w sprawie stypendium za osiągnięcia w nauce jest decyzją uznaniową. Oznacza to, że organ może odmówić przyznania stypendium także studentowi, który spełnił kryteria wskazane w tym przepisie, jeżeli przekracza to możliwości organu wynikające z przyznanych mu uprawnień i środków. Jak zaznaczył Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z 10 maja 2012 r., I OSK 292/12 i I OSK 369/12, nie można zapominać, że w demokratycznym państwie prawnym (art. 2 Konstytucji RP) pozostawienie rozstrzygnięcia sprawy uznaniu organu administracji publicznej oznacza domniemanie decyzji pozytywnej dla strony. Zatem organ może odmówić uwzględnienia wniosku strony, jeżeli: 1) wykracza to poza faktyczne możliwości organu, np. z powodu braku przeznaczonych na ten cel pieniędzy, albo 2) pozostaje to w sprzeczności z innym prawnie chronionym interesem, który na gruncie danej sprawy bardziej zasługuje na ochronę. Wystąpienie przy tym którejkolwiek z przesłanek negatywnych musi być wykazane w uzasadnieniu decyzji odmownej.